Περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1970 εμφανίστηκε ο Παγκόσμιος Κώδικας Προϊόντων (Universal Product Code – UPC).

Η δημιουργία αυτού του κώδικα οφείλεται σε ένα παλιό όνειρο των προγραμματιστών ηλεκτρονικών υπολογιστών, να οριστεί ένα standard με το οποίο θα μπορούσαν να κατασκευάσουν μια τεράστια βάση δεδομένων (database) η οποία θα περιέχει τα πάντα, αντιστοιχισμένα σε αριθμούς. Ο σκοπός ήταν η απλούστευση της εργασίας σε σχέση με τον προγραμματισμό εμπορικών κυρίως εφαρμογών και αυτοματισμού.

Έτσι το 666 έκανε την εμφάνισή του. Χιλιάδες φανατικοί της θρησκείας είδαν στο bar code αυτό που «πρόβλεψε ακριβώς πριν δύο χιλιάδες χρόνια η Αποκάλυψη»!

Το bar code στην πραγματικότητα είναι ένας ψηφιακός κωδικός φτιαγμένος από γραμμές και κενά, τα οποία μπορεί να διαβάσει μια κινούμενη ακτίνα λέιζερ. Καθώς η ακτίνα διαβάζει τα διαστήματα, τα αντιστοιχίζει με έναν αριθμό, που όπως καταλαβαίνετε είναι ο αριθμός UPC.

Που βρίσκεται το 666 σε όλα αυτά; Είναι απλό, κοιτάξτε το bar code οποιουδήποτε προϊόντος, και θα  παρατηρήστε ότι τρία ζευγάρια γραμμών προεξέχουν περισσότερο από τις άλλες γραμμές. Αυτά είναι τα τρία εξάρια, σύμφωνα με αυτούς που υποστηρίζουν ότι το bar code είναι το «χάραγμα του θηρίου».

Γιατί, αλήθεια, αυτές οι προεξέχουσες γραμμές να είναι 6άρια;

Να σας πω την αλήθεια, δεν είναι!

Αν οι γραμμές και τα κενά αντιπροσωπεύουν δυαδικά ψηφία (0 και 1), τότε οι γραμμές αντιπροσωπεύουν το δυαδικό νούμερο 101, άρα τον αριθμό 5 (από δεξιά, 1×1+0x2+1×4=1+0+4). Άρα το bar code δεν κρύβει μέσα του το νούμερο 666, αλλά το 555.

Όσες όμως φορές και να τονίσεις αυτή τη λεπτομέρεια, οι 666λόγοι δεν πρόκειται να ηρεμήσουν.

Έτσι, μόλις άρχισε να επιβάλλεται το UPS, πολλοί ήταν εκείνοι που ξεκίνησαν μια πολεμική καμπάνια ενάντια στο bar code.

Ήταν πλέον ολοφάνερο για αυτούς ότι το UPC είναι το «χάραγμα». Το «Θηρίο» είναι, υποτίθεται, κάποιος κεντρικός υπολογιστής που έχει μέσα του την τεράστια βάση δεδομένων  ή –γιατί όχι;– το ίδιο το Internet!

Δυστυχώς, αντί όλα αυτά να διαψευστούν, οι εμπορικές εξελίξεις στο παγκόσμιο σκηνικό έκαναν ακριβώς το αντίθετο: Τα επιβεβαίωσαν. Μέχρι το τέλος του 20^ου αιώνα, το «πλαστικό χρήμα» με πιστωτικές κάρτες έγινε απαραίτητο στις αναπτυγμένες χώρες. Και πάνω στις κάρτες φιγουράριζε το bar code με τις ύποπτες του γραμμές.

Το σύστημα UPC δούλεψε σχεδόν τέλεια και ωφέλησε τις αγορές που το υιοθέτησαν, γιατί υπεραπλούστευσε τον έλεγχο, την αποθήκευση, τα λογιστικά και το έλεγχο ποιότητας των προϊόντων. Σύντομα δημιουργήθηκαν νομοθεσίες που το επέβαλαν ως απαραίτητο. Και όχι μόνο στα προϊόντα. Μελλοντικές του χρήσεις συζητούνται για το μαρκάρισμα ζώων, μεταμοσχευμένων μελών, ανθρώπων που πάσχουν από αμνησία – και «θα μπορούσε να ενσωματωθεί πάνω στον πολίτη ως ταυτότητα, κάρτα χρημάτων, ιατρικό βιβλιάριο, βιβλιάριο κοινωνικής ασφάλισης, κτλ», όπως προτείνουν ακόμη και σήμερα πολλοί υποστηρικτές του.

Φυσικά, κάθε φανατικός χριστιανός ξεσηκώθηκε με την τελευταία ιδέα. Και δεν μπορούμε να του δώσουμε άδικο, γιατί μια τέτοια πρόταση είναι σαν να ζητάμε από Μουσουλμάνους να τρώνε υποχρεωτικά χοιρινό, Έλληνες να χαιρετούν σκύβοντας το κεφάλι όπως οι Γιαπωνέζοι, και μετά να απορούμε γιατί αντιδρούν. Τι να κάνουμε, η Αποκάλυψη προειδοποιεί απέναντι σε κάτι τέτοιο και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει και πολύ άδικο.

Αργότερα, προωθήθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο το ευρωπαϊκό «πρόγραμμα πιστοποίησης»  ISO 9000, το οποίο αντιπροσωπεύει τα απαραίτητα χαρακτηριστικά ποιότητας που πρέπει να  έχει κάθε προϊόν, αν θέλει να κυκλοφορεί νόμιμα στην αγορά. Το ISO 9000 ξεκίνησε ως «σφραγίδα ποιότητας» (με το απαραίτητο bar code κι αυτό) αλλά οδεύει να γίνει υποχρεωτικό χαρακτηριστικό όλων των προϊόντων. (Φυσικά, αφού θέτει αρκετά ψηλά στάνταρ ποιότητας, πολλοί μικροί παραγωγοί δεν μπορούν να το ακολουθήσουν, οπότε δεν κερδίζουν τη σφραγίδα και δεν μπορούν ή δεν παίρνουν την άδεια, να πουλήσουν τα προϊόντα τους, με αποτέλεσμα να κλείνουν, αφήνοντας το χώρο στους «μεγάλους».)

Είναι λογικό λοιπόν, πολλοί έμποροι και μεταποιητές που θα έχαναν από την εφαρμογή των προτύπων ποιότητας, να έχουν κάθε λόγο να τα πολεμήσουν. Σ’ αυτό τον πόλεμο είναι λογικό ότι η σύνδεση του bar code με το 666 να χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές ως δικαιολογία. Σίγουρα κάποιοι χρησιμοποίησαν το θρησκευτικό συναίσθημα του πλήθους για να αποφύγουν να ανεβάσουν την ποιότητα των προϊόντων τους και να χάσουν έτσι χρήματα…

Βέβαια πολλοί είναι εκείνοι που δεν δίνουν σημασία σε όλα αυτά και είναι σίγουροι ότι όλα είναι μια περίπλοκη «συνωμοσία». Μια συνωμοσία με σκοπό να δεχτούμε όλοι μας το χάραγμα του Θηρίου (ή έστω μια από τις πολλές του μορφές) χωρίς πολλά παράπονα, γιατί αλλιώς «δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε ή να πουλήσουμε τίποτε». Και πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι πράγματι εντυπωσιακή η τοποθέτηση της Αποκάλυψης, που πριν από τόσα χρόνια χρησιμοποίησε ακριβώς αυτές τις λέξεις για να ορίσει τα προβλήματα μας παγκόσμιας ολοκληρωτικής οικονομικής εξουσίας…

Δυστυχώς, όμως, σ’ αυτό το σημείο πρέπει να πάρουμε μια θέση.

Προσωπικά πιστεύω ότι τα bar code δεν έχουν να κάνουν σε τίποτε με το λεγόμενο «χάραγμα»! Οφείλω όμως να παραδεχτώ ότι ο ολοκληρωτικός οικονομικός έλεγχος που επιβάλλεται σιγά-σιγά σε όλο τον κόσμο θα δημιουργήσει πολλά κοινωνικά προβλήματα. Η «επιβίωση» θα είναι πλέον μονόδρομος: Είτε θα ακολουθείς το παγκόσμιο δίκτυο (matrix) παραγωγής και θα έχεις τα αγαθά του ανεπτυγμένου πολιτισμού (όμως ως αντίτιμο θα πρέπει να ακολουθείς τα απαιτητικά προγράμματα «παραγωγικότητας» που το δίκτυο θα σου επιβάλλει), είτε θα αποβάλλεσαι από το οικονομικό matrix γιατί δεν θα δέχεσαι τον «προγραμματισμό» ή δεν θα μπορείς να αντεπεξέλθεις σ’ αυτόν. Στη δεύτερη περίπτωση δεν θα δικαιούσαι κανένα από τα «αγαθά» ή τις υπηρεσίες του συστήματος, παρά θα πρέπει να ζεις στο περιθώριο, με τα αποφάγια του δικτύου…

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Το πρόβλημα με όλα τα προηγούμενα είναι ότι βγήκαμε από το θέμα μας. Το θέμα του 666 δεν είναι οικονομικό, ούτε κοινωνικό. Είτε δέχεσαι το θεόπνευστο της Αποκάλυψης και ζητάς από τον Ιησού Χριστό και τους αντιπροσώπους του να σε καθοδηγήσουν, είτε απορρίπτεις την Αποκάλυψη ως ανθρώπινο κατασκεύασμα και πας παρακάτω, ξεχνώντας το 666 και το χάραγμα, και ασχολείσαι μόνο με τις πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις.

Όσο μιλάμε για το 666, το πρόβλημα είναι θεολογικό.

Για αυτό, ας αφήσουμε έναν ιερέα να ξεκαθαρίσει την παρεξήγηση. Ας καλωσορίσουμε λοιπόν τον Μητροπολίτη Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελέτιο, οι ιδέες του οποίου παρουσιάζονται στα βιβλία του Το Χάραγμα του Αντίχριστου στην Ορθόδοξη Παράδοση και Παραχάραξη Εις Βάρος της Αλήθειας και της Ευπρέπειας (εκδόσεις Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα). Εκεί αναφέρεται ότι η Ιερά Σύνοδος έχει επιβεβαιώσει ότι «ο αριθμός 666 δεν είναι το σφράγισμα του Αντίχριστου» (εγκύκλιος 2626/7-4-97).

Όμως, σε μεταγενέστερη εγκύκλιο (445/9-2-98) η άποψη της Συνόδου άλλαξε, και αφέθηκε να εννοηθεί ότι το «χάραγμα» έχει τελικά σχέση με το 666.  Ίσως να μην είναι τυχαίο ότι αυτή η αλλαγή πλεύσης συνέβη όταν την κεφαλή της ελληνικής Εκκλησίας ανέλαβε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

Ο μητροπολίτης Μελέτιος ξεκαθαρίζει τη δική του, τουλάχιστον, θέση, σε ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στις 9-7-2000:

Το 666, σύμφωνα με την Αποκάλυψη του Ιωάννου, είναι ο αριθμός του ονόματος του Αντίχριστου. Τα γράμματα του ονόματός του προστιθέμενα πρέπει να δίνουν άθροισμα 666. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα γράμματα του αλφαβήτου στα Εβραϊκά και στα Ελληνικά ήσαν ταυτόχρονα και αριθμοί. Π.χ. τα γράμματα του ονόματος Βενέδικτος σαν αριθμοί (2+5+50+5+4+10+20+300+70+200) δίνουν άθροισμα 666. Ένας Βενέδικτος μπορεί να είναι ο Αντίχριστος. Ένας Ιωακείμ δεν μπορεί να είναι ο αντίχριστος. Μόνο το Ω είναι 800.

Για τους αγίους Πατέρες, ερμηνευτές της Αποκάλυψης, αυτή είναι η μόνη εκδοχή. Και μέχρι το 1970-80, κανείς ποτέ Ορθόδοξος δεν είδε το 666 σαν κάτι άλλο. Τότε, το 1970-1980, στην Αμερική άρχισε να γίνεται, αρχικά σε κύκλους σατανιστικούς και έπειτα σε κύκλους περιθωριακούς από την πανσπερμία των προτεσταντικών παραφυάδων (σέκτες), λόγος για το 666 σαν «χάραγμα του Αντίχριστου». Ξεκίνησαν από τη δαιμονοποίηση του «bar-code» (γραμμωτός κώδικας), που χρησιμοποιήθηκε για τη διακίνηση των ειδών εμπορίου.

Τις ιδέες αυτές, αντιγράφοντας από βιβλία μιας Αμερικανίδας Προτεστάντισσας, της Μέρι Στιούαρτ Ρελφ, τις μετέφεραν στο χώρο της Εκκλησίας μας ιερομόναχοι και μοναχοί «ζηλωτές». Έτσι, οι ιδέες αυτές κατέκτησαν τους συντηρητικούς κύκλους της Εκκλησίας μας. Έτσι, επήλθε μια σοβαρή αλλοίωση στο ορθόδοξο φρόνημα.

Στην αρχή μεταφράστηκαν αυτούσια τα βιβλία της Μέρι Ρελφ (The New Money System – To Νέο Σύστημα Χρήματος). Εκείνοι που τα πήραν σοβαρά, καταδίκαζαν τη χρήση του κομπιούτερ. Και διακήρυτταν ότι όποιος πιάνει στα χέρια του κάτι που έχει το bar code ή το 666 χάνει μια για πάντα την σωτηρία του!

Επακολούθησε μια κυριολεκτική έκρηξη θρησκευτικής παραφιλολογίας γύρω από το bar code και τον Αντίχριστο, που κυριολεκτικά δαιμονοποιούσε την πρόοδο στην πληροφορική (κομπιούτερ). Με την πάροδο του χρόνου οδηγήθηκαν σε αδιέξοδα. Και οι πιο «συνετοί» άρχισαν να κάνουν υποχωρήσεις. Πρώτα είπαν: Να χρησιμοποιείς το περιεχόμενο και να πετάς το κουτί με το bar code! Μετά είπαν: Ό,τι πάει στην τσέπη ή στην κοιλιά, δεν βλάπτει! Σημασία έχει (λένε τώρα!) μόνο αν μπει στην ταυτότητα! Γιατί ή ταυτότητά μας είναι τάχα το «πρόσωπό» μας! (Γελοιότητες!)

Είναι θλιβερό, εφευρήματα αιρετικών και, μάλιστα, με θεολογικές προϋποθέσεις που απέχουν χαωδώς από τις ορθόδοξες, να προσδιορίσουν τις ενέργειες ορθόδοξων, κληρικών, μοναχών, αρχιερέων και να τους οδηγούν σε μια ξενότροπη πολιτική δραστηριοποίηση.

Στο βιβλίο μου “Το χάραγμα του Αντίχριστου στην Ορθόδοξη Παράδοση”, έκδ. β΄ σελίδες 15 και 71, γράφω σαφώς και κατηγορηματικά: Το 666 δεν είναι το χάραγμα του Αντίχριστου. Πρώτα θα έλθει ο Αντίχριστος. Μετά θα ζητήσει να τον λατρεύσει ο κόσμος σαν Θεό. Μετά θα δώσει το χάραγμά του. Όσο ο Αντίχριστος δεν έχει έλθει, «χάραγμα» δεν υπάρχει.

Και συνεπώς, το 666 όπου και αν είναι, σε ό,τι και αν χρησιμοποιείται, είναι πάντοτε ένας απλός αριθμός, όπως όλοι. Και τίποτε πλέον.