Αρχική » Πολιτική
Αρχείο κατηγορίας Πολιτική
INTERNET «KILLSWITCH»
Σχέδιο διακοπής του Διαδικτύου σε περίπτωση κοινωνικής εξέγερσης
Του Λουκά Καβακόπουλου
(Αρθρο του 2011 που δημοσιεύτηκε στο Hellenic Nexus)
Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ακόμη σ’ αυτή τη λογική της Μπανανίας: «Ελέγχεις το Διαδίκτυο; Ελέγχεις τις μάζες»; (John C. Dvorak, διάσημος δημοσιογράφος σε θέματα τεχνολογίας)
Μήπως θα ήταν καλύτερα να μην είχαμε εφεύρει ποτέ το Διαδίκτυο; (Γερουσιαστής Jay Rockefeller)
Η εξέγερση των Αιγυπτίων κατά του Χόσνι Μουμπάρακ ήταν ίσως η πρώτη επιτυχημένη εξέγερση της Ιστορίας στην οποία το Διαδίκτυο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων. Τα συστήματα κοινωνικής δικτύωσης όπως το Twitter και το Facebook βοήθησαν στην οργάνωση των διαδηλώσεων και των συντονισμένων διαμαρτυριών που οδήγησαν τελικά στην πτώση της αιγυπτιακής κυβέρνησης. Η απόλυτη επιβεβαίωση ότι το Διαδίκτυο μπορεί να γίνει επικίνδυνο για την Εξουσία ήρθε όταν η κυβέρνηση του Μουμπάρακ αναγκάστηκε να «σβήσει» ολόκληρο το αιγυπτιακό Internet, προσπαθώντας να αποσυντονίσει το πλήθος. Το «μπλακ-άουτ» συνέβη την Παρασκευή 21 Ιανουαρίου και κράτησε 5 μέρες. Ήταν όμως αργά για να ανακοπούν οι εξελίξεις. Η διακοπή των τηλεπικοινωνιών απλά εξαγρίωσε περισσότερο το πλήθος και οδήγησαν στην τελική πτώση…
Τα γεγονότα θορύβησαν διάφορες ομάδες εξουσίας στις ΗΠΑ. Είναι κοινό μυστικό ότι οι ΗΠΑ υποστήριζαν τον Μουμπάρακ ως σταθεροποιητικό παράγοντα στην περιοχή, όπως επίσης ότι φοβούνται ότι μια δημοκρατία στην Αίγυπτο θα ενισχύσει τους μουσουλμάνους φονταμενταλιστές, όπως αποκαλύπτουν έγγραφα που διέρρευσαν μέσω του Wikileaks (http://wikileaks-egypt.blogspot.com). Το Διαδίκτυο, από τη στιγμή που ανατρέπει με απρόβλεπτο τρόπο τα δεδομένα, φάνηκε να γίνεται επικίνδυνο και ανεξέλεγκτο. Οι ίδιοι άνθρωποι λοιπόν που μέχρι τότε κόπτονταν για την Ελευθερία του Λόγου και για το δικαίωμα στην Ελεύθερη Ενημέρωση, δεν κράτησαν τα συνήθη προσχήματα και επανέφεραν συζητήσεις για το «kill-switch» του Διαδικτύου, δηλαδή τον «διακόπτη θανάτου» που θα επιτρέπει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ να μπορεί κατά βούληση να «σβήνει» το Διαδίκτυο, όποτε και αν αυτό φανεί ότι γίνεται επικίνδυνο για τα συμφέροντά της!
Η πλήρης Αποτυχία των «Συστημάτων Πρόβλεψης Εξελίξεων»
Είναι εξωπραγματικό να αναμένουμε από τις μυστικές υπηρεσίες να προβλέπουν το κάθε τι που συμβαίνει σε κάθε χώρα. Οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές ως προς τα όριά τους, ιδίως σε ό,τι αφορά τη σύνθετη και διαδραστική συμπεριφορά εκατομμυρίων ανθρώπων. (Μάικ Ρότζερς, επικεφαλής της επιτροπής πληροφοριών της Βουλής των Αντιπροσώπων)
Στο Nexus 49 αναφέραμε τη χρηματοδότηση από τη CIA και την Google ενός προγράμματος «πρόβλεψης του μέλλοντος» με το όνομα Recorded Future, μέσω του οποίο οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ θα μπορούν να προβλέπουν κοινωνικές εξελίξεις και γεγονότα. Διάφοροι θεωρητικοί του Διαδικτύου, όπως οι δημιουργοί του συστήματος αυτού, υποστήριζαν ότι τα δεδομένα που διακινούνται μέσω του Διαδικτύου είναι αρκετά για να προβλέψει κάποιος το μέλλον, και ότι το Διαδίκτυο στην ουσία μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα «άγρυπνο μάτι» που θα προβλέπει όλες τις κινήσεις των ανθρώπων. Κρατήσαμε για αυτό τις επιφυλάξεις μας – και οι εξελίξεις στην Αίγυπτο απέδειξαν ότι είχαμε δίκιο. Οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο. Μέχρι και την στιγμή της παραίτησης του Μουμπάρακ έδιναν στον πρόεδρο Ομπάμα λάθος πληροφορίες και εκτιμήσεις…
Η γερουσιαστής των Δημοκρατικών Ντάιαν Φαϊνστάιν, πρόεδρος της Επιτροπής Πληροφοριών της Γερουσίας, εξέφρασε την δυσαρέσκειά της με τα ακόλουθα λόγια: «Θα έπρεπε να είχαμε καλύτερη ενημέρωση, εν μέρει διότι οι διαδηλωτές χρησιμοποίησαν το Ίντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να συσπειρωθούν. Μα κανένας δεν έβλεπε τι γινόταν στο Ίντερνετ;» (Η CIA πιάστηκε στον ύπνο, Ελευθεροτυπία, 13-2-2011)
Γίνεται φανερό λοιπόν, ότι το Διαδίκτυο δεν είναι προβλέψιμο και ελεγχόμενο, όπως θέλουν να το παρουσιάζουν οι επίδοξοι «ελεγκτές» του. Η ψευδαίσθηση της ότι «όλα είναι υπό έλεγχο» («everything is under control») αρχίζει να χάνεται και το Διαδίκτυο έχει αρχίσει -επιτέλους;- να αποκαλύπτεται ως εργαλείο που μπορεί να προωθήσει τα συμφέροντα του λαού και όχι μόνο της άρχουσας τάξης…
Νομοσχέδιο Διαδικτυακού Μπλακ-άουτ
Την ίδια μέρα που στην Αίγυπτο διακόπηκε το Διαδίκτυο, και την ίδια ακριβώς ώρα που ο πρόεδρος Ομπάμα έκανε διαμαρτυρία προς την κυβέρνηση της Αιγύπτου ζητώντας την να το επανεργοποιήσει, στην αμερικανική Γερουσία τρεις γερουσιαστές (Susan Collins, Tom Carper και Joe Lieberman) επανέφεραν προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο που προβλέπει τη διακοπή του Διαδικτύου και στις ΗΠΑ, όταν αυτό θίγει τα συμφέροντα της Αμερικανικής Κυβέρνησης!
Οι συγκεκριμένοι γερουσιαστές αποτελούν μια ισχυρή ομάδα που υποστηρίζει τα συμφέροντα των υπηρεσιών ασφάλειας που δημιουργήθηκε μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 από την κυβέρνηση του προέδρου Μπους. Το νομοσχέδιο τους, υπ’ αριθμόν S3480, ονομάζεται «Πράξη προστασίας του Διαδικτύου ως Εθνικό Κεφάλαιο» (Protecting Cyberspace as a National Asset Act) και πρόκειται για ένα μπερδεμένο και μεγάλο σε έκταση (197 σελίδες!) νομοθετικό εγχείρημα το οποίο καταλήγει απλά να νομιμοποιεί τον βίαιο έλεγχο των τηλεπικοινωνιών ή τη διακοπή τους όταν χρειαστεί, από το Τμήμα Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ (Department of Homeland Security – DHS). Το τμήμα αυτό συστάθηκε το 2002 στα πλαίσια του γνωστού Patriot Act. (Το οποίο θυμίζουμε ότι επιτρέπει την παρακολούθηση και την συλλογή πληροφοριών για κάθε «ύποπτο», όπως και τη σύλληψη και την ανάκριση «υπόπτων» χωρίς εισαγγελικά εντάλματα).
Περίπου 25 ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων είχαν αντιδράσει στην πρώτη εμφάνιση του νομοσχέδιου (ανάμεσά τους η Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των ΗΠΑ, η American Library Association, το Electronic Frontier Foundation, και το Ινστιτούτο για τη Δημοκρατία και την Τεχνολογία) δηλώνοντας ότι ένας τέτοιος νόμους τους βρίσκει αντίθετους γιατί είναι αντισυνταγματικός και θα χρησιμοποιηθεί προφανώς για να λογοκριθεί το Διαδίκτυο.
Ο γερουσιαστής Lieberman υποστήριξε ότι οι φόβοι είναι αβάσιμοι και ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο δεν δίνει δικαιώματα πλήρους κατάργησης του Διαδικτύου. Σε ερωτήσεις των δημοσιογράφων απάντησε ότι δεν είναι σκοπός του να επιτρέπει κάτι ανάλογο με αυτό που έγινε στην Αίγυπτο (δηλαδή την πλήρη διακοπή του Διαδικτύου), άφησε όμως να εννοηθεί ότι το νομοσχέδιο θα περιέχει ρυθμίσεις που θα επιτρέπουν τους υπεύθυνους του DHS θα μπορούν να χρωματίζουν κάποιες διευθύνσεις του Διαδικτύου ως «επικίνδυνες για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ» και να τις κατάσχουν άμεσα από τους ιδιοκτήτες τους.
Αυτή η τελευταία όμως δήλωση θορύβησε πολύ περισσότερο όσους την άκουσαν. Με άλλα λόγια, το νομοσχέδιο θα επιτρέπει όχι μόνο να μπορούν να κλείσουν τις ιστοσελίδες που τους δημιουργούν προβλήματα, αλλά επίσης να τις καταλαμβάνουν και να τις χρησιμοποιούν για να προωθήσουν μέσα από αυτές τις πληροφορίες που τους συμφέρουν! Όλα είναι δυνατά με ένα νομοσχέδιο 197 σελίδων, που σίγουρα περιέχει αμέτρητα παραθυράκια για να μπορεί η κυβέρνηση να το χρησιμοποιήσει με όποιο τρόπο θέλει…
Σε άλλη δήλωσή του ο Lieberman, ερχόμενος σε πλήρη αντίφαση με αυτά που έλεγε προηγουμένως, δεν απέκλεισε τη χρήση του νομοσχεδίου για την συνολική διακοπή του Διαδικτύου σε περίπτωση που θα υπάρχει κάποια εθνική απειλή, όπως πχ η κακόβουλη εξάπλωση κάποιου «στρατιωτικού» ιού όπως ο Stuxnet, ο οποίος χτύπησε πριν μερικούς μήνες τα πυρηνικά εργοστάσια του Ιράν.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι ο αμερικανικός νόμος του 1934 (Sedation Act) επιτρέπει τον έλεγχο όλων των επικοινωνιών εντός των ΗΠΑ όταν θίγονται τα συμφέροντα της αμερικανικής κυβέρνησης, άρα αυτό το νομοσχέδιο φαντάζει περιττό. Ο νόμος του 1934 δεν προβλέπει όμως να έχει ο Αμερικανός πρόεδρος δικαιώματα ζωής και θανάτου πάνω στο παγκόσμιο Ίντερνετ, κάτι που θα αποκτήσει αν ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο. Από τη στιγμή που οι κυριότερες Αρχές και υπηρεσίες του παγκόσμιου Διαδικτύου βρίσκονται μέσα στις ΗΠΑ, η διακοπή του αμερικανικού ισοδυναμεί με διακοπή του παγκόσμιου Διαδικτύου!
Το νομοσχέδιο του «Διακόπτη Θανάτου του Διαδικτύου» ορίζει βέβαια το νομικό πλαίσιο, δεν απαντά όμως στα τεχνικά ερωτήματα: Είναι δυνατόν να διακοπεί το Διαδίκτυο σε μια εξελιγμένη και περίπλοκη χώρα όπως οι ΗΠΑ (ή όπως η Ελλάδα);
Τεχνικές Διαδικτυακού Μπλακ-Άουτ
Η αρχική σχεδίαση του Διαδικτύου προέβλεπε να είναι ανθεκτικό ακόμη και σε περίπτωση πολέμου και βομβαρδισμού κεντρικών συστημάτων του. Στήθηκε εξάλλου πάνω στο στρατιωτικό πρόγραμμα των Η.Π.Α. Arpanet το 1969, με σκοπό «τη πληροφοριακή δικτύωση του αμερικανικού αμυντικού πλέγματος και την επιβίωσή αυτού του δικτύου ακόμη και σε περίπτωση πυρηνικής επίθεσης». Η αρχική σχεδίαση του -και από εκεί πηγάζει και το όνομά του- ήταν να μοιάζει με ένα «δίχτυ» στο οποίο κάθε «κόμβος» (δηλαδή κάθε υπολογιστής) θα συνδέεται με άλλους υπολογιστές μέσω γραμμών επικοινωνίας, σχηματίζοντας έναν «ιστό αράχνης» πάνω στον οποίο θα ταξιδεύουν οι πληροφορίες, χωρίς να διακόπτεται η επικοινωνία αν καταστραφούν κάποιοι κόμβοι.
Αν ακολουθούνταν αυτή η λογική του «δικτύου-ιστού» (mesh network), στην οποία κάθε υπολογιστής είναι κόμβος που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μεταδώσει τις πληροφορίες όλων των υπολοίπων, θα είχαμε πραγματικά ένα Διαδίκτυο το οποίο θα ήταν σχεδόν αδύνατο να καταστραφεί ή να διακοπεί. Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο για μια κυβέρνηση να παρεμποδίσει τη μετάδοση των πληροφοριών, γιατί θα έπρεπε να εντοπίσει έναν πραγματικά τεράστιο αριθμό κόμβων και να τους απενεργοποιήσει, ενώ θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο να εντοπίσει την τοποθεσία του αρχικού υπολογιστή από όπου μεταδόθηκε η πληροφορία. Και το κυριότερο, ένα παγκόσμιο τέτοιο δίχτυ δεν θα ανήκε σε κανένα κράτος και δεν θα μπορούσε να ελεγχθεί από καμία κυβέρνηση.
Η δομή όμως του Διαδικτύου, όπως εξελίσσεται σήμερα, έχει βασικές διαφορές από το μοντέλο του «δικτύου-ιστού». Για λόγους προφανώς διατήρησης του ελέγχου από κάποια κεντρική αρχή αλλά και για ευκολότερη οργάνωση, το Διαδίκτυο έχει μια λογική περισσότερο «συγκεντρωτική».
Στο παγκόσμιο επίπεδο, το Διαδίκτυο είναι δομημένο ως ένα πραγματικό mesh network, στο οποίο «κόμβοι» είναι διάφορα «Αυτόνομα Συστήματα» (Autonomous Systems – AS) τα οποία συνδέονται με άλλα AS, με παραπάνω από έναν τρόπους. Αυτόνομα Συστήματα είναι τα δίκτυα των πανεπιστημίων, μεγάλων κυβερνητικών και εταιρικών δικτύων και πάροχοι Internet σαν την Forthnet, τη Cyta και την Hellas Online.
Κατεβαίνοντας όμως στο επίπεδο του χρήστη, η λογική αλλάζει. Ο συνηθισμένος χρήστης συνδέεται με το Διαδίκτυο σχεδόν πάντα με μεσάζοντα κάποιο AS, υπάρχει δηλαδή ένας σέρβερ με τον οποίο συνδέονται πολύ χρήστες και αυτός τους δρομολογεί στο διαδίκτυο (τοπολογία «Αστέρα»). Το πλεονέκτημά αυτής της σύνδεσης είναι ότι έτσι μοιράζεται (μέσω συνδρομών) το κόστος των διαδικτυακών υποδομών και της συντήρησής τους. Το βασικό μειονέκτημα της είναι ότι φτάνει κάποιος να πείσει την εταιρεία να κλείσει τον κεντρικό server της, για να διακόψει στους πελάτες της την πρόσβαση στο Διαδίκτυο.
Λαμβάνοντας υπόψη τα προηγούμενα, μια κυβέρνηση ή ένας επίδοξος πραξικοπηματίας μπορεί να προκαλέσει διαδικτυακό μπλακ-άουτ σε επίπεδο χώρας με τους ακόλουθους τρόπους…
Internet Blackout με παρέμβαση στους Παρόχους Διαδικτύου (AS)
Σε αυτό το σενάριο, το οποίο είναι αυτό που συνέβη στην Αίγυπτο, η κυβέρνηση πείθει τους πάροχους να διακόψουν τη λειτουργία των συστημάτων τους. Αυτό βέβαια απαιτεί οργάνωση και ένα μεγάλο αριθμό κυβερνητικών πρακτόρων που θα επισκεφτούν τους πάροχους και θα καταφέρουν να τους πείσουν (με απειλές ή συμφωνίες) ώστε να προχωρήσουν στη διακοπή.
Πρέπει βέβαια να τονίσουμε ότι η Αίγυπτος έχει περιορισμένο -σε σχέση με τις ΗΠΑ- αριθμό πάροχων. Το αιγυπτιακό Διαδίκτυο αποτελείται από 3 μεγάλους πάροχους και περίπου 91 ASN (Αριθμούς Αυτόνομων Συστημάτων) ενώ οι ΗΠΑ έχουν χιλιάδες πάροχους και 16.326 ASΝ. Σε μια χώρα λοιπόν όπως οι ΗΠΑ, με πολλούς πάροχους και με πιο ανοιχτό σύστημα διακυβέρνησης μοιάζει λογικά αδύνατο να διακοπεί το Διαδίκτυο με αυτόν τον τρόπο, γιατί ακόμη και ένα μικρό ποσοστό πάροχων να αντιδράσει, το Διαδίκτυο θα συνεχίσει να λειτουργεί και θα είναι εύκολο οποιοσδήποτε χρήστης να βρει πρόσβαση σ’ αυτό.
Το Firewall της Κίνας
Είναι γνωστό ότι η κινέζικη κυβέρνηση μπορεί κάθε στιγμή να διακόψει την επικοινωνία του Διαδικτύου με τη χώρα της, καθώς ελέγχει το Διαδίκτυο με έναν πλήρως συγκεντρωτικό τρόπο: Κάθε επικοινωνία γίνεται υποχρεωτικά μέσω μιας από τις τέσσερις υπηρεσίες παροχής της Κίνας (ChinaNet, GBNet, CERNET ή CSTNET). Αυτές οι υπηρεσίες λειτουργούν ως «διάμεσοι» (proxies) του παγκόσμιου Ίντερνετ και επιτρέπουν στον κινέζο πολίτη να επισκεφτεί μόνο τις σελίδες εκείνες που έχουν ελεγχθεί από την κινέζικη κυβέρνηση και έχουν βρεθεί ως «ακίνδυνες» για το καθεστώς. Περίπου 30.000 υπάλληλοι του καθεστώτος ελέγχουν καθημερινά τις σελίδες του Διαδικτύου.
Η κυβέρνηση της Κίνας καυχιέται ότι δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από το Διαδίκτυο, καθώς φαίνεται να ελέγχει το περιεχόμενο που φτάνει στους πολίτες της. Φαίνεται ότι δεν είναι όμως έτσι, γιατί σε πολλές περιπτώσεις έχει διακόψει την πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Μια τέτοια διακοπή του Διαδικτύου σε μεγάλη έκταση έγινε τον Ιούλιο του 2009 στην ευρεία περιοχή του Xinjiang όταν συνέβησαν εκεί μεγάλες αναταραχές. (http://opennet.net/blog/2009/07/china-shuts-down-internet-xinjiang-region-after-riots)
Παρά τον υποτιθέμενο μεγάλο έλεγχο η κινέζικη κυβέρνηση αναγκάζεται να διακόπτει κάποιες φορές την παροχή του Διαδικτύου και αυτό προφανώς σχετίζεται με την αδυναμία του κινεζικού firewall να ελέγξει τον τεράστιο όγκο πληροφοριών του Διαδικτύου. Εξάλλου, αναλυτές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και του Νέου Μεξικό έχουν δημοσιεύσει μελέτες που διαπιστώνουν ότι το κινέζικο εθνικό firewall δεν είναι τόσο αυστηρό όσο θέλει να φαίνεται και ότι πολλά «απαγορευμένα» θέματα φτάνουν στους Κινέζους χρήστες καθημερινά. (http://www.scienceblog.com/cms/chinas-eye-internet-fraud-14190.html)
Internet Blackout με τη συνεργασία των Παγκόσμιων Αρχών του Διαδικτύου
Η πιο «τεχνοκρατική» μέθοδος για να μπλοκαριστεί μια χώρα ή μια μεγάλη περιοχή από το Διαδίκτυο είναι να διαγραφεί η «διεύθυνση» των πάροχων της χώρας στους παγκόσμιους πίνακες διευθυνσιοδότησης (routing tables). Αυτοί οι πίνακες περιέχουν τους αριθμούς/διευθύνεις (IP addresses) που αντιστοιχούν σε κάθε χώρα και στους παρόχους που δρούνε σ’ αυτήν. Με την προσωρινή ή μόνιμη διαγραφή αυτής της αντιστοίχησης το δίκτυο της χώρας θα παραλύσει τελείως και κανένα σύστημα που βρίσκεται σ’ αυτήν δεν θα μπορεί να επικοινωνήσει με τα υπόλοιπα.
Το πρόβλημα στην μέθοδο αυτή είναι ότι τα μηχανήματα που αναλαμβάνουν τη διευθυνσιοδότηση είναι φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο που μια «κυβερνοεπίθεση» σ’ αυτά είναι σχεδόν αδύνατη. Αυτός που θέλει να δημιουργήσει πρόβλημα, θα πρέπει να έχει πρόσβαση σε κάποια από τις κεντρικές υπηρεσίες διευθυνσιοδότησης του Παγκόσμιου Διαδικτύου καθώς και τη διάθεση να παραμερίσει τις διεθνείς συμβάσεις που τις προστατεύουν.
Οι κεντρικές υπηρεσίες/Αρχές είναι έξι, μια κεντρική και παγκόσμια (ΙΑΝΑ) και έξι τοπικές (Regional Internet Registries – RIR) και είναι οι ακόλουθες:
α) Η κεντρική «Αρχή Αντιστοίχησης Αριθμών Διαδικτύου» (Internet Assigned Numbers Authority – IANA) η οποία επιβλέπει την παγκόσμια αντιστοίχηση των διευθύνσεων IP. Βρίσκεται στο Ινστιτούτο Πληροφορικής του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια υπό την αιγίδα του Υπουργείου Αμύνης (DoD) των ΗΠΑ.
β) Το AfriNIC (Αφρικανικό κέντρο Προστασίας Διαδικτύου) το οποίο βρίσκεται στο νησί του Μαυρίκιου, κοντά στη Μαγαδασκάρη.
γ) Το RIPE NCC (Réseaux IP Européens Network Coordination Centre) το οποίο εδρεύει στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας και εποπτεύει Ευρώπη, Κεντρική Ασία και Μέση Ανατολή.
δ) Το ARIN (Αμερικανικό Μητρώο Αριθμών Διαδικτύου) που εδρεύει στο Fairfax της Virginia στις ΗΠΑ και εποπτεύει ΗΠΑ, Καναδά και περιοχές της Ανταρκτικής.
ε) Το APNIC (Κέντρο Πληροφορίας Διαδικτύου Ασίας και Ειρηνικού) το οποίο εδρεύει στο Brisbane της Αυστραλίας.
στ) Το LACNIC (Κέντρο Πληροφορίας Διαδικτύου Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής) το οποίο εδρεύει στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης.
Τα παραπάνω συστήματα αποτελούν τη βασική «ραχοκοκαλιά» του Διαδικτύου και οποιαδήποτε δυσλειτουργία θα δημιουργούταν σε κάποιο από αυτά, θα δημιουργούσε παγκόσμια προβλήματα. Επίσης, λόγω ειδικής σχεδίασης είναι εξαιρετικά δύσκολο να επέμβει κάποιος στη λειτουργία τους από μακριά, εκτός βέβαια και αν οργανώσει κάποια συμβατική επίθεση στους χώρους όπου στεγάζονται.
Είναι προφανές λοιπόν ότι μόνο οι χώρες στο έδαφος των οποίων βρίσκονται οι παραπάνω αρχές έχουν την άνεση να επέμβουν και να επηρεάσουν τη λειτουργία του Διαδικτύου. Όμως η χώρα που θα τολμούσε να παρέμβει στη λειτουργία τους θα είχε να αντιμετωπίσει την παγκόσμια κατακραυγή.
Η μόνη χώρα που έχει ουσιαστικά τη δυνατότητα να κάνει χωρίς φόβο παρεμβάσεις στη λειτουργία του παγκόσμιου Διαδικτύου, είναι οι ΗΠΑ, καθώς στο έδαφός της βρίσκονται οι σημαντικότερες αρχές. Ευτυχώς η κοινωνία είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη σε τέτοια ζητήματα, και αυτό εξηγεί το λόγο που κάποιες ομάδες στην αμερικανική κυβέρνηση αναζητούν έναν νομοθετικό ελιγμό που θα τους δώσει το δικαίωμα να επεμβαίνουν στο Διαδίκτυο χωρίς να δίνουν εξηγήσεις…
Μπορεί να επιβληθεί ένα Internet Blackout στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα έχουμε δυστυχώς παραδείγματα που το τυχαίο κόψιμο ενός καλωδίου κάπου στη Θεσσαλία προκαλεί τη διακοπή του Διαδικτύου στις μισές πόλεις της χώρας μας. Ο αριθμός των πάροχων είναι περίπου ο ίδιος και ίσως μεγαλύτερος από εκείνων της Αιγύπτου. Όμως, οι περισσότεροι από τους πάροχους μας μοιράζονται το ίδιο «backbone» (ραχοκοκκαλιά) και αυτό είναι και το πραγματικό πρόβλημα στη χώρα μας: Έχουμε ελάχιστες γραμμές που μας συνδέουν με το παγκόσμιο Διαδίκτυο του υπόλοιπου πλανήτη. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης είναι μάλλον εύκολο η κυβέρνηση ή κάποιος πραξικοπηματίας να διακόψουν τη μετακίνηση πληροφοριών προς τα έξω ή προς τα μέσα, αν κάτι τέτοιο γίνει «χρήσιμο».
Στη χώρα μας όμως είναι και σχετικά εύκολο, σε περίπτωση ενός επιβεβλημένου blackout, να στηθούν εναλλακτικά δίκτυα. Υπάρχουν αμέτρητοι επαγγελματίες και ερασιτέχνες με τη απαραίτητη τεχνογνωσία και το σχετικό hardware (μηχανήματα, κάρτες δικτύου, υπόβαθρο καλωδίων και ασύρματων συνδέσεων) ώστε να καταπολεμηθεί σχετικά άμεσα το blackout με την εμφάνιση αυτοσχέδιων δικτύων, δια μέσου των οποίων θα παρέχεται και Internet. Κάτι τέτοιο εξάλλου έγινε και στην Αίγυπτο.
Διαδίκτυο: Ο «Διακόπτης Θανάτου» του Παλιού Κόσμου;
Οι συζητήσεις για το νομοσχέδιο του «διακόπτη θανάτου» στις ΗΠΑ και οι προσπάθειες αφοπλισμού του Διαδικτύου που έγιναν στην Αίγυπτο και στην Κίνα δείχνουν κάτι ιδιαίτερα σημαντικό: Οι εξουσιαστικές ομάδες του πλανήτη μας αρχίζουν να διαπιστώνουν ότι το Διαδίκτυο δεν είναι τελικά τελείως ελεγχόμενο και μπορεί να αποδειχτεί πραγματικά -και όχι μόνο κατ’ επίφαση- ένα μέσο που ωθεί σε κοινωνικές αλλαγές.
Υπάρχουν βέβαια πολλοί τρόποι για να δημιουργηθούν προβλήματά στη λειτουργία του Διαδικτύου. Όμως, η «αλλαγή παραδείγματος» (paradigm shift) έχει ήδη συμβεί. Οι άνθρωποι έχουν δεχτεί το μήνυμα της ελεύθερης επικοινωνίας και δύσκολα θα δεχτούν να τους το πάρει κάποιος πίσω.
Οι πρόσφατες εξελίξεις ίσως μας δίνουν το δικαίωμα να ελπίσουμε ότι πριν προλάβει να δημιουργηθεί ένα αποτελεσματικό Internet killswitch, οι νέες τεχνολογίες και οι νέες οπτικές που δημιουργούν, θα γίνουν ένας «διακόπτης θανάτου» που θα βάλει τέλος στις ανελεύθερες και καταπιεστικές εξουσίες…
Πηγές:
- Could the U.S. shut down the internet? (http://edition.cnn.com/2011/TECH/web/02/03/internet.shut.down/)
- Liberman, Collins, Carper Statement on Cybersecurity
(Senate Committee on Homeland Security & Governmental Affairs, 1-2-2011) - Internet ‘kill switch’ bill will return
(http://news.cnet.com/8301-31921_3-20029282-281.html) - Internet “Kill Switch” Bill won’t die
(http://www.tgdaily.com/opinion-features/53989-analysis-internet-%E2%80%9Ckill-switch%E2%80%9D-bill-won%E2%80%99t-die) - Egypt’s Internet Shutdown Can’t Stop Mass Protests (http://www.wired.com/dangerroom/2011/01/egypts-internet-shutdown-cant-stop-mass-protests)
ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΑ
ΕΝΑΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ Ή ΜΙΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ;
Λουκάς Καβακόπουλος, 2004, από το βιβλίο Θεωρίες Συνωμοσίας
Οι θεωρίες συνωμοσίας δεν αποτελούν διεξόδους των φόβων για περιστασιακές «εισβολές» (ξένων) στη φυσική τάξη των πραγμάτων. Στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι πλέον μια έκφραση της –όχι και τόσο αβάσιμης– υποψίας ότι η «φυσική τάξη» των πραγμάτων είναι αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας. Το ύφος της κουλτούρας της συνωμοσιολογίας έχει ανάλογα αλλάξει. Δεν είναι πλέον η παλαιότερη στερεότυπη βεβαιότητα για ένα συγκεκριμένο δαιμονοποιημένο εχθρό, αλλά μια κυνική και γενική αντίληψη της πανταχού παρουσίας –και ίσως την αναγκαιότητας– των μυστικών συνωμοτικών δυνάμεων σε έναν κόσμο που τα πάντα συνδέονται. Η βεβαιότητα έχει δώσει τη θέση της στην αμφιβολία και η συνωμοσία είναι πλέον η γενικά αποδεκτή κοσμοθεώρηση μιας εποχής που έχει μάθει να αμφιβάλλει για τα πάντα και για οποιονδήποτε.
Πίτερ Νάιτ, λέκτορας Αμερικανικών Μελετών, Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ
«Συνωμοσιολογία», σύμφωνα με τα συνθετικά του όρου (δηλαδή «συνωμοσία» και «λόγος»), είναι οποιαδήποτε ανάλυση, σχολιασμός, κριτική, αμφισβήτηση, συζήτηση, θεωρία, κτλ, πάνω σε κάποια υποτιθέμενη ή πραγματική συνωμοσία. Δηλαδή είναι μια «φιλολογία» των θεωριών συνωμοσίας.
Δυστυχώς, όμως, ο όρος έχει πάρει σήμερα μια διαφορετική, τελείως λανθασμένη έννοια. Κάποιοι έχουν δώσει στη «συνωμοσιολογία» έννοια ισοδύναμη με τις λέξεις «τρέλα» και «παράνοια». Δηλαδή θεωρούν ότι οποιοσδήποτε αναφερθεί σε μια μυστική συνεργασία (συνωμοσία) που δεν είναι γνωστή στους ιστορικούς ή αποδεκτή από την καθημερινότητα, τότε αυτός είναι είτε τρελός, είτε παρανοϊκός, είτε και τα δύο.
Όποιος τολμήσει να πει ότι υποψιάζεται ότι κάποιο πολιτικό γεγονός δεν είναι αυτό που δηλώθηκε επίσημα ή καταγράφηκε από τους ιστορικούς (όπως πχ στην περίπτωση που κάποιος αμφιβάλει ότι ο πόλεμος του 2003 στο Ιράκ δεν έγινε από μια συμμαχία που ενδιαφερόταν για την «απελευθέρωση του λαού του Ιράκ» ή για τον «εντοπισμό και την καταστροφή των χημικών όπλων του Σαντάμ» αλλά «για την εγκαθίδρυση μιας βάσης ελέγχου στη Μέση Ανατολή»), τότε χαρακτηρίζεται αυτόματα από τους «έγκυρους» ως «συνωμοσιολόγος», δηλαδή «τρελός» ή «παρανοϊκός». Κι όμως, ολοφάνερα, αυτό που υποστηρίζει, είναι πολύ λογικό, πολύ αληθοφανές και πολύ πιθανό.
Η συνωμοσιολογία όμως (η οποία δεν είναι, όπως είπαμε, μονάχα οι «θεωρίες συνωμοσίας» σχετικά με τα γεγονότα, αλλά και μια βαθύτερη ανάλυση της λειτουργίας των θεωριών συνωμοσίας και μια εποπτική μελέτη τους), είναι ολοφάνερα μια σημαντική διάσταση στην κατανόηση των γεγονότων. Σίγουρα κάθε σημαντικό γεγονός που δημιουργείται από μια πολιτική ομάδα κρύβει πίσω του μυστικούς στόχους, ψεύτικες πληροφορίες, στρατηγικές αποπροσανατολισμού των αντιπάλων κλπ, τα οποία καθιστούν κάθε «ευθεία ανάλυση» (δηλαδή ανάλυση βασισμένη στα «δεδομένα» – δεδομένα από ποιους;) εύκολα κατευθυνόμενη. Η συνωμοσιολογία δέχεται σαν μοναδικό δεδομένο ότι στα γεγονότα υπάρχουν μυστικά και ψέματα, οπότε εξερευνά χωρίς να μένει στο προφανές, χωρίς να περιορίζεται στο δεδομένο, «βουτώντας» σε βάθη τα οποία η συμβατική ανάλυση δεν μπορεί να πλησιάσει.
Αλλά ακριβώς εκεί είναι και το πρόβλημά της. Η «συμβατική ανάλυση» των γεγονότων (δηλαδή ο συνήθης συνδυασμός ιστορικής, κοινωνικής και «αστυνομικής» ανάλυσης) είναι αρκετά ώριμη για να εντοπίζει τα ίδια της τα λάθη, να γνωρίζει τις συνηθισμένες παρανοήσεις της και τα όριά της αντίληψής της, αφού είναι ένας αρκετά παλιός και χρησιμοποιημένος τρόπος κατανόησης των γεγονότων.
Αλλά ακόμη και μέσα από την υποτίθεται «ώριμη» συμβατική ανάλυση, πολλές φορές αθώοι καταδικάζονται άδικα ως ένοχοι, άνθρωποι πεθαίνουν, επαναστάσεις γίνονται χωρίς ουσιαστικό κέρδος για τον λαό και οι ένοχοι δεν συλλαμβάνονται ποτέ.
Η συνωμοσιολογία, από την άλλη, προχωρά στην ανάλυση μιας ακόμη διάστασης των πραγμάτων (της «μυστικής» διάστασης) αλλά είναι ένα σχετικά καινούργιο και ανώριμο πεδίο μελέτης, αφού αποστασιοποιημένοι μελετητές και αναλυτές των θεωριών συνωμοσίας δεν εμφανίστηκαν παρά πρόσφατα στην Ιστορία.
Ως καινούργιο είδος ανάλυσης θα μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι δικαιολογείται τα «λάθη του συστήματός της» να είναι σοβαρά και ίσως επικίνδυνα. Είναι εύκολο να καταδικάσει και να ενοχοποιήσει αθώους ή να αποδώσει δίκαιο σε ένοχους.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να απορριφθεί ως ένας ακόμη τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα. Αντίθετα, μια προσεκτική προσέγγιση της συνωμοσιολογίας ίσως μας δώσει τα απαραίτητα στοιχεία για μια καινούργια πολιτική θεωρία, η οποία θα μπορεί να αντιμετωπίζει τη δράση μυστικών εξουσιαστικών ομάδων, κάτι που καμιά πολιτική θεωρία μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να κάνει. (Θύματα συνωμοτικών εξουσιαστικών ομάδων έπεσαν και τα λεγόμενα «αριστερά συστήματα» αλλά και τα «δεξιά συστήματα». Π.χ. η κομουνιστική επανάσταση του 1918 στη Ρωσία έδωσε την εξουσία σε μια συνωμοτική ελίτ που κατέλαβε το κομουνιστικό κόμμα [Στάλιν, Μπέρια, Χρουστσόφ] αλλά και ο σημερινός «αποκεντρωμένος» και «φιλελεύθερος» καπιταλισμός των Η.Π.Α. φαίνεται ένα παιχνίδι στα χέρια των Μονοπωλίων…)
Μια πολιτική θεωρία που θα εντοπίζει και θα αναλύει τη συνωμοτική δράση, που θα διδάσκει και θα αποκαλύπτει στους «φοιτητές» της τα μυστικά της υπόγειας εξουσίας, που θα παραδέχεται μπροστά στο πλήθος ότι αυτό είναι εύκολο να καθοδηγηθεί, ίσως δώσει στο κοινωνικό σύνολο τα δεδομένα για να καταλάβει το ίδιο το πλήθος με ποιους τρόπους θα μπορούσε κάποτε να κυβερνηθεί καλύτερα.
Ως συμπέρασμα των προηγουμένων, οι απόψεις ότι η συνωμοσιολογία είναι «σημείο των τρελών καιρών μας» ή «επικίνδυνη προσέγγιση προς την πολιτική» είναι άτοπες και –γιατί όχι– «αντιδραστικές» ως προς την εξέλιξη αυτής καθ’ αυτής της πολιτικής σκέψης.
Επίσης, τέτοιες αρνητικές θέσεις προκαλούν τις …συνωμοσιολογικές υποψίες ότι υπάρχουν όχι γιατί κάποια από τα συμπεράσματά της συνωμοσιολογίας είναι –πράγματι– ανώριμα, αλλά γιατί το «κατεστημένο» δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει μια ακόμη ανατρεπτική πολιτική θεώρηση. (Αυτή είναι μια ακόμη «συνωμοσιολογική» άποψη, γιατί προϋποθέτει την συντονισμένη δράση αυτού του κατεστημένου…)
Κάποιοι λοιπόν εκφράζουν την άποψη ότι η συνωμοσιολογία «είναι επικίνδυνη για το κοινωνικό σύνολο». Υπάρχει άραγε κάποια αλήθεια σ’ αυτήν την ιδέα;
Κατά τη γνώμη μου, η συνωμοσιολογία είναι ακριβώς τόσο επικίνδυνη και κακή όσο και ο ηλεκτρισμός. Όσο τη χρησιμοποιείς με το σωστό τρόπο και με αρκετή προσοχή, μπορεί να φωτίσει το χώρο γύρω σου και, ανάλογα με την ενέργεια που θα δώσεις, να τον φωτίσει τόσο δυνατά ώστε να διώξει σχεδόν όλες τις σκιές. Αν όμως απρόσεκτα την αφήσεις να «μπει μέσα σου», τότε ανάλογα με την έντασή της μπορεί να σε κάψει – και όχι μόνο εσένα, αλλά όλους τους ανθρώπους που ακουμπάς.
Ο ναζισμός είναι η ιστορική απόδειξη του τελευταίου, της «επικινδυνότητας» δηλαδή της συνωμοσιολογίας. Οι ναζιστές κρύβονται πίσω από πολλές θεωρίες συνωμοσίας. Αυτό δεν είναι τυχαίο, ούτε οφείλεται σε κάποιο «ψυχολογικό» φαινόμενο όπως πολλοί θα έσπευδαν να απαντήσουν, αλλά στο γεγονός ότι ο ναζισμός ήταν αδιάρρηκτα συνδεδεμένος με τη συνωμοσιολογία. Όπως και ο σημερινός αντισημιτισμός, ο ναζισμός βάσισε την κοσμοθεωρία του πάνω σε μια «θεωρία συνωμοσίας»: ότι οι κομουνιστές και οι Εβραίοι σχεδιάζουν να κατακτήσουν τον κόσμο. Εφαρμόζοντας τα μυστικά της συνωμοσιολογίας, αποφάσισε και ο ίδιος να συνωμοτήσει εναντίον τους. Ανέβηκε στην εξουσία με μια συνωμοσία (μέλη του ναζιστικού κόμματος έβαλαν το 1933 φωτιά στο γερμανικό κοινοβούλιο και κατηγορώντας τους κομμουνιστές ότι το έκαναν, κήρυξαν δικτατορία). Για να μη “κατακτήσουν οι Εβραίοι τον κόσμο συνωμοτικά”, προσπάθησε να τον κατακτήσει ο ίδιος. Προκάλεσε το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων και στο τέλος οι αρχηγοί του είχαν την τύχη των θυμάτων τους: πέθαναν στην κρεμάλα, στο εκτελεστικό απόσπασμα ή αυτοκτόνησαν.
Πράγματι, αν ένα άτομο πιστέψει τυφλά σε μια θεωρία συνωμοσίας, αν αυτή η θεωρία κυριεύσει τη λογική του, είναι πολύ εύκολο να γεμίσει μίσος και αρνητικά συναισθήματα για ανθρώπους που δεν γνωρίζει, για τους υποτιθέμενους συνωμότες, είτε αυτοί είναι οι Εβραίοι, οι Αμερικανοί, οι Μασόνοι, το Ιερατείο, το Κατεστημένο, κλπ. Είναι πολύ εύκολο ένας απαίδευτος νους να γίνει «παρανοϊκός» από τη συνωμοσιολογία, όμως όχι γιατί αυτή είναι και η ίδια παρανοϊκή. Απλώς, η συνωμοσιολογία είναι εύκολο να δράσει αποπροσανατολιστικά, γιατί πολλές φορές δίνει εύκολες απαντήσεις, γενικεύοντας τις καταστάσεις.
Δηλαδή, όσο κι αν είναι πιθανό ότι κάποιοι Σιωνιστές πραγματικά θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο, γιατί σημαίνει αυτό κάτι κακό για τον Εβραίο γείτονά μας; Μήπως κάποιοι Έλληνες δεν θέλουν ή δεν θέλησαν κάποτε να κατακτήσουν τον κόσμο; Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι Έλληνες είναι ιμπεριαλιστές; Μας αξίζει κι εμάς ένα Ολοκαύτωμα για αυτό; Αν κάποιος καθηγητής στο Χάρβαρντ ή στην Οξφόρδη θεωρεί τον εαυτό του «αρχιερέα» του επιστημονικού σκηνικού και εκμεταλλεύεται τη θέση του για να εκμηδενίζει οποιονδήποτε πρεσβεύει κάτι διαφορετικό από το δόγμα του, γιατί αυτό βαραίνει και κάποιους άλλους, πραγματικά φωτισμένους επιστήμονες, γνήσιους «ανθρώπους της γνώσης», στους οποίους χρωστάμε αρκετά από αυτά που σήμερα γνωρίζουμε;
Ένα κριτήριο λοιπόν για την απόρριψη οποιασδήποτε θεωρίας συνωμοσίας είναι πάντα αυτή η άδικη γενίκευση, η οποία καταπίνει ολόκληρους λαούς και αναταράσσει ωκεανούς μίσους. Εξάλλου οι ναζιστές απέδειξαν ότι υπάρχουν πολλοί εκμεταλλευτές της συνωμοσιολογίας, οι οποίοι προωθούν μέσα από τις θεωρίες τους τις ύποπτες πολιτικές τους επιδιώξεις. Αυτό το κριτήριο θα μπορούσε να αναχθεί σε νόμο μιας μελλοντικής «επιστήμης» της συνωμοσιολογίας…
Από την κακή χρήση της συνωμοσιολογίας από τους ναζί, πήραν κάποιοι το δικαίωμα και χαρακτήρισαν τη συνωμοσιολογία «έκφραση παράνοιας» και κοινωνικά «αντιδραστική». Ο ιστορικός Ρίτσαρντ Χόφσταντερ (Richard Hofstadter), στην κλασική, πλέον, μελέτη του The Paranoid Style in American Politics,του 1965, κατηγορεί τις θεωρίες συνωμοσίας ως «επικίνδυνες και παραμορφωμένες –αν όχι απόλυτα ψεύτικες– εκτιμήσεις ιστορικών γεγονότων». Βέβαια, ακόμη και ο ίδιος παραδέχεται στην ίδια μελέτη ότι πολλές από τις θεωρίες συνωμοσίας είναι μάλλον δικαιολογημένες, αφού βασίζονται σε υπαρκτά στοιχεία τα οποία δεν μπορούν να ερμηνευτούν με τις επίσημες «ακαδημαϊκές» ερμηνείες. Παρ’ όλα αυτά, η καταδικαστική άποψη του Χόφσταντερ έχει ακόμη και σήμερα πολλούς υποστηρικτές, ειδικά μέσα στα ακαδημαϊκά και πολιτικά κυκλώματα, αφού αυτά βλέπουν τη συνωμοσιολογία ως υπονομευτή της αξιοπιστίας και της αυθεντίας τους.
Ο Πίτερ Νάιτ (Peter Knight), λέκτορας του Τμήματος Αμερικανικών Μελετών στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, στην ακαδημαϊκή μελέτη του σχετικά με την επίδραση της συνωμοσιολογίας στον κόσμο του 21ου αιώνα, το βιβλίο ConspiracyCulture, From Kennedy to the X-Files, απαντά εξηγώντας για ποιο λόγο οι Αρχές και διάφοροι ιστορικοί δεν θέλουν η συνωμοσιολογία να επιβιώσει:
«Οι συζητήσεις περί συνωμοσιών έδωσαν έκφραση σε μια ευρύτατη γκάμα υποψιών και έχουν εκπληρώσει πολλές ακόμη κοινωνικές λειτουργίες. Οι θεωρίες συνωμοσίας εκφράζουν τις αμφιβολίες σχετικά με τη νομιμότητα της εξουσίας, σε μια εποχή που λιγότερο από το ένα τέταρτο των Αμερικάνων εμπιστεύεται την κυβέρνησή του (σε σύγκριση με 50 χρόνια πριν, που τα τρία τέταρτα των Αμερικανών εμπιστευόταν τυφλά τις Αρχές). Οι αφηγήσεις περί συνωμοσιών μεταφέρουν, πλέον, μια αίσθηση αβεβαιότητας σχετικά με την εξέλιξη των ιστορικών γεγονότων, σχετικά με το ποιος ανέλαβε την κατασκευή της “επίσημης” εκδοχής των γεγονότων και κατά πόσο ήταν δυνατόν να σχηματιστεί μια πραγματικά αντικειμενική άποψη».
Πίτερ Νάιτ (Peter Knight), ConspiracyCulture, From Kennedy to the X-Files
Η δυνατότερη, πάντως, υπεράσπιση της συνωμοσιολογίας είναι η δυνατότητα που αυτή δίνει στον άνθρωπο να «δει εκεί έξω» και να συνειδητοποιήσει πράγματα που κανονικά δεν προβλέπονται να ξέρει. Η οπτική που είναι απελευθερωμένη από πολιτικές τοποθετήσεις, η προσέγγιση «δεν εμπιστεύομαι κανέναν» («trust no one»), ο συνδυασμός γεγονότων, στοιχείων, υποψιών, φημών και υποθέσεων, συνδυασμένα όλα αυτά με την απλή –αλλά ξεκάθαρη– λογική και τη φαντασία, μπορεί να μην αποτελούν αποδεικτικά στοιχεία για να πείσει κάποιος ένα δικαστήριο για τις απόψεις του, αλλά σίγουρα διευρύνουν την οπτική του.
Αν η συνωμοσιολογία πρακτικά δεν απαγορευόταν από τα μέσα ενημέρωσης και από την επίσημη «ορθή» σκέψη, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο για τους επίδοξους εξουσιαστές κάθε τύπου να εκμεταλλεύονται την αντίληψη του λαού τους. Αυτήν τη στιγμή ο μέσος πολίτης είναι μεγαλωμένος έτσι ώστε να μη βλέπει πίσω από τα γεγονότα…
Η συνωμοσιολογία μέχρι τη διάδοση του Internet κινούνταν αναγκαστικά στον υπόγειο χώρο του subculture. Έτσι έφτανε μονάχα στα χέρια των φανατικών, οπότε δεν γινόταν αντικείμενο σημαντικής κριτικής και μελέτης, ούτε υπήρχε η δυνατότητα επιβεβαίωσης των πληροφοριών που διαδίδονταν στους κύκλους της, κάτι που φυσικά άλλαξε με τη διαδικτύωση του πλανήτη και τη σχετική απελευθέρωση των μέσων ενημέρωσης. Σήμερα, ο άνθρωπος που διαβάζει ή συζητά μια θεωρία συνωμοσίας δεν υποχρεούται σε καμιά περίπτωση να είναι φανατικός πιστός της.
Έτσι, καθημερινά, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με τις παράξενες θεωρίες άλλων ανθρώπων, τις συζητούν, τις εξερευνούν, ανακαλύπτουν ταυτόχρονα τις αδυναμίες των θεωριών τους, αλλά και τις αδυναμίες των κατεστημένων «γεγονότων». Επιδίδονται σε ένα «διανοητικό σαφάρι», που τους κάνει να αμφιβάλλουν ολοένα και περισσότερο για τη «φυσική τάξη» των πραγμάτων και να μαθαίνουν περισσότερα μυστικά του κόσμου μας. Ακόμη και τα μαθηματικά, τα οποία αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του ορθολογισμού, ξεκίνησαν ως ένα τέτοιο διανοητικό κυνήγι, με την εξερεύνηση της «θεωρίας συνωμοσίας» ότι οι θεοί συνωμότησαν για να κρύψουν τα μυστικά του σύμπαντος μέσα στους αριθμούς. Αν οι αρχαίοι επέμεναν ότι αυτή η θεωρία συνωμοσίας είναι μια «παράνοια», σήμερα θα ζούσαμε σε έναν τελείως αλλιώτικο κόσμο…
Αν υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στην εξέλιξη του πολιτισμού μας και στην εξέλιξη των βιολογικών πλασμάτων (πρέπει να υπάρχει, αφού η πρώτη είναι συνέχεια της δεύτερης), ίσως η συνωμοσιολογία να μπορεί να θεωρηθεί ως σημάδι πως η ανθρωπότητα φεύγει από την παιδική ηλικία και μπαίνει στην εφηβική. Γιατί η συνωμοσιολογία, ως τρόπος ερμηνείας των γεγονότων που επηρεάζουν τον πολιτισμό, μοιάζει πολύ με τη ματιά του παιδιού που αρχίζει να κυκλοφορεί στον κόσμο των μεγάλων: Είναι γεμάτη θαυμασμό για τα μυστικά που αποκαλύπτονται. Γεμάτη απορία για τα ερωτήματα που δεν απαντιούνται. Γεμάτη τρόμο για τους άγνωστους κινδύνους των γεγονότων που έρχονται. Γεμάτη θυμό για τις αδικίες «εκεί έξω» που κανείς δεν διορθώνει. Γεμάτη εκνευρισμό που διοχετεύεται σε λάθος κανάλια, γιατί … γιατί ακόμη δεν ξέρει τι ακριβώς της φταίει…
Οι «συνωμοσιολόγοι», δηλαδή τα άτομα που αντιλαμβάνονται και εξερευνούν τις μυστικές διασυνδέσεις που βλέπουν στις καταστάσεις γύρω τους –και αναφωνούν ότι «όλα συνδέονται!»– μοιάζουν με το κοινωνικό αντίστοιχο των πρώτων σκιρτημάτων της ωριμότητας ενός οργανισμού. Είναι σημάδια ότι ο οργανισμός (στην περίπτωσή μας η ανθρωπότητα) έχει φτάσει σε κάποιο σημαντικό σημείο της εξέλιξής του και τα κύτταρά του ξυπνούν ένα-ένα σε μια νέα μορφή συνειδητότητας.
Σιγά-σιγά αυτά τα σκιρτήματα θα γίνουν πολλά, η «συνειδητότητα» θα αυξηθεί σε κάθε σημείο του οργανισμού και κάποια στιγμή ο οργανισμός θα ξυπνήσει, πλέον, σε μια νέα κατανόηση του εαυτού του και του κόσμου. Τότε μόνο ο «έφηβος» θα σταματήσει να βρίσκεται σε πόλεμο με τον εαυτό του και όλα του τα μέρη θα αρχίζουν να συνεργάζονται. Το ίδιο, ακριβώς, ισχύει για τους συνωμοσιολόγους: Κάθε μέρα γίνονται περισσότεροι και αντίθετα με τις ανησυχίες αυτών που θέλουν να καταδικάσουν τη συνωμοσιολογία ως μια λανθασμένη θεώρηση, η κατανόηση των ανθρώπων για τα κοινωνικά φαινόμενα αυξάνεται εξαιτίας της, ώσπου κάποια στιγμή όλο το «σώμα», το «κοινωνικό σύνολο» σ’ αυτήν την περίπτωση, «θα ξυπνήσει» (ποιος ξέρει σε ποια κοινωνική «αφύπνιση»), φέρνοντας την ωρίμανση του οργανισμού.
Βέβαια, η πλήρης αφύπνιση της ανθρωπότητας βρίσκεται, μάλλον, πολύ μακριά στο μέλλον. Ούτε η συνωμοσιολογία είναι ώριμη ως θεώρηση –αντίθετα, όπως είδαμε, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη σε λάθος χέρια– και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως «σοβαρή». Όμως, ούτε πρέπει να δέχεται υπερβολικό χλευασμό και αποσιώπηση από τα ΜΜΕ και από τους ακαδημαϊκούς. Είναι ακόμη ένα «έμβρυο», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι, ίσως, κάποτε δεν θα εξελιχθεί σε τμήμα μιας υπερ-επιστήμης των πολιτικών, οικονομικών, διαπροσωπικών και διανοητικών σχέσεων του ανθρώπινου πολιτισμού.
Στον αιώνα μας, όλες οι «πραγματικές» πολιτικές θεωρίες με την περιορισμένη οπτική τους, αποδείχτηκαν ανεπαρκείς για να εξηγήσουν την Ιστορία και τα γεγονότα του 20ού αιώνα. Οι υποστηρικτές τους δεν το παραδέχονται, αλλά η ολοένα και ευρύτερη διάδοση της συνωμοσιολογίας δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι με αυτήν τα γεγονότα εξηγούνται –ή εξερευνούνται– πιο ικανοποιητικά. Και παρά τις επιθέσεις που γίνονται εναντίον της, η συνωμοσιολογία εξελίσσεται.
Ένα τελικό σχόλιο: Ίσως η ευρύτερα διαδεδομένη απόψη που κυκλοφορεί στους κύκλους της συνωμοσιολογίας είναι ότι «τα στοιχεία είναι τόσα πολλά, οι συνωμότες τόσο ικανοί, το σκηνικό τόσο θολό, που όσο και αν ερευνήσεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να βγάλεις άκρη για το τι συμβαίνει στο παγκόσμιο σκηνικό των συνωμοσιών».
Αλλά δεν είναι έτσι. Ακόμη και με ελάχιστη πραγματική έρευνα, θα διαπιστώσετε ότι σχεδόν πάντα υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ και πολλά μυστικά είναι διαθέσιμα σ’ αυτόν που θα ψάξει να τα βρει. Ονόματα που επαναλαμβάνονται σε πολλές υποθέσεις, καταστάσεις που μοιάζουν να έχουν κοινούς στόχους (αλλά εκφράζονται σε τελείως διαφορετικούς χώρους), άνθρωποι που είναι «πανταχού παρόντες» και μοιάζουν να κινούν τα νήματα, όλα αυτά είναι εύκολο να εντοπιστούν. Ο “χώρος” δεν είναι τόσο θολός όσο μερικοί θέλουν να πιστεύουν ή να υποστηρίζουν, αλλά η χαρτογράφησή του οδηγεί σε κάποια συμπεράσματα, τα οποία, ίσως, θέλουν χρόνο για να αποκρυσταλλωθούν, αλλά δεν είναι δύσκολο τελικά να αποκαλυφθούν.
Νικόλαος Λάος: «Πιάνοντας τον Ταύρο από τα Κέρατα»
Συνέντευξη από το news.makedonias.gr
Ο Δρ. Νικόλαος Λάος αποτελεί την τελευταία δεκαετία έναν από τους πρωτοπόρους και πιο δυναμικούς διανοούμενους στο παγκόσμιο σκηνικό. Συνδυάζει μεγάλη και διεθνή ακαδημαϊκή πορεία στα πεδία των Μαθηματικών, της Πολιτικής Οικονομίας, της Ιστορίας, της Φιλοσοφίας αλλά και της Θεολογίας και Θρησκειολογίας, με προτάσεις κοινωνική και ανθρωπιστική ευαισθησία αλλά και στρατηγικό όραμα.
Η επαγγελματική σταδιοδρομία του σε μεγάλες εταιρείες παροχής επενδυτικών υπηρεσιών, σε ιδιωτικές εταιρείες πληροφοριών και “δεξαμενές σκέψης” σε όλο τον κόσμο, τον έχει εφοδιάσει με εκτεταμένη τεχνογνωσία στην οικονομική και πολιτική ανάλυση. Ως αποτέλεσμα, στο έργο του συναντώνται, στις πιο στέρεες ίσως βάσεις, η Γεωπολιτική, η Κοινωνιολογία, τα Μαθηματικά και η Στατιστική, με αναλύσεις και προτάσεις για ένα καλύτερο μέλλον, χωρίς αποκλεισμούς και για ολόκληρη την Ανθρωπότητα.
Σύντομα από τις Εκδόσεις ΚΨΜ (https://kapsimi.gr) θα κυκλοφορήσει το νέο βιβλίο του «Πιάνοντας τον Ταύρο από τα Κέρατα: Αιτίες, Συνέπειες και Προοπτικές στην Πολιτειολογία και στην Πολιτική Οικονομία» και με αυτήν την ευκαιρία συζητήσαμε μαζί του.
Τι να περιμένουν οι αναγνώστες από το βιβλίο σας; Πώς θα περιγράφατε το περιεχόμενό του;
Αυτό το βιβλίο περιέχει μια συστηματική και μεθοδική μελέτη της φιλοσοφίας των κοινωνικών επιστημών και της φιλοσοφίας της ιστορίας. Είναι επίσης μια αναλυτική και συγκριτική μελέτη των διαφορετικών οικονομικών θεωριών (κλασσική οικονομική θεωρία, κεϊνσιανή θεωρία, μονεταρισμός, νεοκλασσική οικονομική θεωρία, μαρξιστική θεωρία κλπ), με ιδιαίτερη έμφαση στα προβλήματα της ανεργίας, του πληθωρισμού, της κατανομής του πλούτου, της διαχείρισης του χρέους και των διεθνών οικονομικών σχέσεων. Στη συνέχεια, είναι μια αναλυτική και συγκριτική μελέτη των διαφορετικών πολιτικών θεωριών (φιλελευθερισμός, συντηρητισμός, σοσιαλισμός, σοσιαλδημοκρατία, κομμουνισμός κλπ) και των τρόπων που έχουν εξελιχθεί ιστορικώς τόσο στο επίπεδο της πολιτικής θεωρίας όσο και στο επίπεδο της πολιτικής πράξης και, τέλος, μια ολοκληρωμένη στρατηγική πρόταση για την οργάνωση και την ανάπτυξη της κοινωνίας και της οικονομίας με βάση δύο έννοιες που έχω διαμορφώσει, προτείνω και εξηγώ: τη «διαλεκτική της ορθολογικής δυναμικότητας» και τον «κριτικό ρασιοναλιστικό σοσιαλισμό».
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τις Εκδόσεις ΚΨΜ που με βοήθησαν με το εξαιρετικό επιτελείο τους στην πραγματοποίηση αυτής της έκδοσης, η οποία απαιτεί, μεταξύ άλλων, πολλή εργασία τόσο στη διόρθωση κειμένου-επιμέλεια όσο και στη στοιχειοθεσία, καθώς το βιβλίο μου περιέχει επίσης διαγράμματα, σχήματα, πίνακες και κάποια βασικά μαθηματικά ακόμη, δεδομένου ότι απευθύνεται σε κάθε απαιτητικό αναγνώστη γενικώς, αλλά και φιλοδοξεί να αποτελέσει και ένα εκπαιδευτικό εγχειρίδιο για όσους ασχολούνται με τα πεδία της πολιτικής θεωρίας και της πολιτικής οικονομίας.
Σε ποιους ακριβώς απευθύνεται ένα τέτοιο βιβλίο;
Κατ’ αρχάς, παρέχει μια ολοκληρωμένη εκπαίδευση στη φιλοσοφία των κοινωνικών επιστημών (με έμφαση ιδιαίτερη στη φιλοσοφία της πολιτικής και στη φιλοσοφία της οικονομίας), καθώς και στη φιλοσοφία της ιστορίας. Υπό αυτό το πρίσμα, μπορεί να θεωρηθεί ως ένα εγχειρίδιο φιλοσοφίας, και, άρα, απευθύνεται σε καθέναν που ασχολείται με τη φιλοσοφία και ενδιαφέρεται γι’ αυτήν.
Δεύτερον, αυτό το βιβλίο παρέχει μια ολοκληρωμένη εκπαίδευση στην πολιτική θεωρία και στην πολιτική οικονομία. Υπό αυτό το πρίσμα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα εγχειρίδιο πολιτικής θεωρίας και πολιτικής οικονομίας και αποσκοπεί στο να είναι χρήσιμο στους φοιτητές και στους ερευνητές αυτών των ακαδημαϊκών πεδίων, σε πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές, σε λήπτες πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων και σε κάθε άνθρωπο που επιδιώκει, με κριτική και ορθολογική σκέψη και με ιστορική υπευθυνότητα, να κατανοήσει και να βελτιώσει την κοινωνική πραγματικότητα.
Τρίτον, αυτό το βιβλίο καθιστά έναν φοιτητή και έναν ερευνητή στη φιλοσοφία ή/και στις κοινωνικές επιστήμες (ιδίως στην πολιτική θεωρία και στην πολιτική οικονομία) ικανό να αναπτύξει μια ολιστική προσέγγιση της πραγματικότητας του αντικειμένου των μελετών του, να αναλάβει διεπιστημονικές προσπάθειες, να κατανοήσει (και πιθανώς να πραγματοποιήσει) προόδους και ερευνητικές εργασίες σε διαφορετικά ακαδημαϊκά πεδία και να έχει περισσότερες πηγές έμπνευσης και γνωσιακής απόλαυσης. Υπό αυτό το πρίσμα, μπορεί να αντιμετωπιστεί ως μια συμβολή στην παιδαγωγική και ως μια προσπάθεια αναζωογόνησης της νεωτερικής σκέψης σε όλες τις εκφάνσεις και εφαρμογές της.
Συνεπώς, αυτό το βιβλίο μελετά και καλλιεργεί τη σκέψη με την πιο θεμελιώδη της έννοια, δηλαδή ως μια δομημένη σύλληψη του όλου ως όλου, και, άρα, απευθύνεται και αφορά σε κάθε γνησίως σκεπτόμενο υποκείμενο.
Τέταρτον, αυτό το βιβλίο επιδιώκει να υπερασπιστεί, να αναζωογονήσει και να εμπλουτίσει τη φιλοσοφική και την επιστημονική δομοκρατία (structuralism), τη δυναμική φιλοσοφία (γνωστή και ως δυναμοκρατία) και τη «σχολή» του κριτικού ρασιοναλισμού. Υπό αυτό το πρίσμα, μπορεί να θεωρηθεί ως μια ερευνητική μονογραφία στη δομοκρατία, στη δυναμοκρατία και στον κριτικό ρασιοναλισμό με εφαρμογές στη φιλοσοφία της ιστορίας, στην πολιτική θεωρία και στην πολιτική οικονομία. Σε αυτό το πλαίσιο, προτείνω και εξηγώ τη θεωρία και μέθοδο της «ορθολογικής δυναμικότητας» και μελετώ θεμελιώδη φιλοσοφικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα υπό το πρίσμα της «διαλεκτικής της ορθολογικής δυναμικότητας», και, άρα, το βιβλίο για το οποίο συζητάμε αφορά σε κάθε ορθολογικό και δυναμικό υποκείμενο.
Γιατί επιλέξατε τον τίτλο «Πιάνοντας τον ταύρο από τα κέρατα», βάζοντας ως υπότιτλο «Αιτίες, Συνέπειες και Προοπτικές στην Πολιτειολογία και στην Πολιτική Οικονομία»;
Κατ’ αρχάς, ο υπότιτλος εξηγεί το ακριβές περιεχόμενο του βιβλίου. Στην αρχή του βιβλίου μου, εξηγώ γιατί του έβαλα αυτόν τον τίτλο. «Πιάνοντας τον ταύρο από τα κέρατα» είναι μια ιδιωματική φράση που μας (προ)καλεί να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση κατάματα, ιδιαιτέρως μια δύσκολη ή/και επικίνδυνη κατάσταση.
Επιπλέον, στο πλαίσιο της συμβολικής δραστηριότητας της ανθρώπινης συνείδησης, ο ταύρος έχει συνδεθεί με ηλιακές ενέργειες (όπως γίνονται κατανοητές σε διάφορες μυθολογίες), αποφασιστικότητα, ισχύ και ζωτικότητα. Ταυρικά σύμβολα απεικονίζονται ήδη από την προϊστορική εποχή, όπως, λ.χ., στις παλαιολιθικές τοιχογραφίες του Σπηλαίου Λασκό στη νοτιοδυτική Γαλλία, και απαντούν στην τέχνη πολλών αρχαίων πολιτισμών, στη λογοτεχνία, στην αστρονομία και στην αστρολογία.
Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η φράση «πιάνοντας τον ταύρο από τα κέρατα» σημαίνει ότι ο Homo Sapiens («Άνθρωπος ο Έμφρων») κυβερνά (εσωτερικές και εξωτερικές) ενέργειες και δυνάμεις, καθώς και την ίδια τη ζωή του, για να (ανα)δομήσει την πραγματικότητα σύμφωνα με την προθετικότητά του, χωρίς, ωστόσο, να προκαλέσει χάος και χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την ίδια τη συνέχεια της ζωής και τη δυνατότητά του να ασκεί έλεγχο επ’ αυτής (εξού και «έμφρων»).
Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω ότι, όταν ο Αβάς Σίγιες, που είχε λάβει μέρος στη Γαλλική Επανάσταση, αλλά ήθελε να την οδηγήσει σε μια μετριοπαθή αστική κατάληξη, διαμαρτυρήθηκε στον Μιραμπό –ο οποίος ήταν ένα ηγετικό στέλεχος των αρχικών σταδίων της Γαλλικής Επανάστασης– εναντίον κάποιων κατασχέσεων εκκλησιαστικής ακίνητης περιουσίας, ο Μιραμπό του απάντησε ως εξής: «Αγαπητέ μου αβά, έχετε αφήσει ελεύθερο τον ταύρο· περιμένετε ότι δεν θα χρησιμοποιήσει τα κέρατά του;»
Σε αυτή την περίπτωση, ο ταύρος συμβολίζει την ορμή των επαναστατών, και, σε αυτή την περίπτωση, ο τίτλος του βιβλίου μου υποδηλώνει έλλογη οργάνωση και διοίκηση της επαναστατικής ορμής με στρατηγικό όραμα και σχέδιο.
Από τις απαντήσεις σας καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε για ένα βιβλίο που κάνει αναφορά σε και αποζητά ίσως να προκαλέσει μια “επανάσταση”. Ποια είναι λοιπόν τα χαρακτηριστικά και ποια τα ζητούμενα αυτής της κίνησης; Ποια είναι η αλλαγή που οραματίζεστε για την Ανθρωπότητα και την Ιστορία, μέσα από την εκδοτική σας πρωτοβουλία;
Ο κόσμος στενάζει κάτω από το βάρος βιβλίων κοινωνικών επιστημών, δημοσιογραφικών σχολίων και αναλύσεων επί όλων των θεμάτων του δημόσιου βίου, πολιτικών και οικονομικών αντιπαραθέσεων και ανταγωνισμών, αλλά και «ψυχολογικών επιχειρήσεων» (όπως αποκαλούνται, πιο τεχνικά, οι πλέον εξελιγμένες μορφές προπαγάνδας).
Ωστόσο, υπάρχουν συγκριτικώς πολύ λιγότερες εκδόσεις συστηματικών και σαφών οδηγών μελέτης και κατανόησης της κοινωνικής πραγματικότητας με έναν ολιστικό τρόπο, ο οποίος να καλλιεργεί τη σκέψη καθ’ εαυτή, την ικανότητα της ανάλυσης καθ’ εαυτή, την ικανότητα της σύνθεσης καθ’ εαυτή, την κατανόηση της ιστορικής δομής και των μεγάλης κλίμακας ιστορικών αλλαγών, καθώς και την επιστημονικώς αυστηρή διερεύνηση της δυνατότητας του ανθρώπου να είναι ο δημιουργός και ο διαχειριστής του πεπρωμένου του. Αυτή την κατηγορία εκδόσεων φιλοδοξεί να εμπλουτίσει το παρόν βιβλίο.
Επιπλέον, στο εν λόγω βιβλίο εισηγούμαι έναν τρόπο μελέτης της πολιτειολογίας και της πολιτικής οικονομίας που έχω ονομάσει «ορθολογική δυναμικότητα» (“rational dynamicity”). Το θεωρητικό υπόβαθρο στο οποίο στηρίζεται αυτό που εννοώ με τον όρο «ορθολογική δυναμικότητα» είναι μια ιδιόμορφη σύνθεση της πλατωνικής-καρτεσιανής οντολογικής παράδοσης, της καντιανής φιλοσοφίας, της μαρξικής πολιτικής και οικονομικής σκέψης [ιδίως όπως έχει ερμηνευθεί και επεκταθεί από τον Αλεξάντερ Μπογκντάνοφ (Alexander Bogdanov), τον Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci), την Άγκνες Χέλερ (Ágnes Heller), τον Κάρελ Κοσίκ (Karel Kosík), τον Άλεκ Νόουβ (Alec Nove) και τον Ιμάνουελ Γουόλερστιν (Immanuel Wallerstein)], της Φαβιανής Εταιρείας, της νεωτερικής δομοκρατίας και της ερμηνευτικής «σχολής».
Σε αυτό το πλαίσιο, λ.χ., υποστηρίζω το πρόγραμμα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, τον ρασιοναλισμό και τον αστικό πολιτισμό, διατυπώνω την κριτική μου προς τον καπιταλισμό, υποστηρίζω τον κοσμοπολιτισμό έναντι του κοινοτισμού-εθνικισμού και ερμηνεύω το όραμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης ως μέρος της τελεολογίας μιας διαδικασίας διανοητικής, ηθικής και πολιτικο-οικονομικής ανάπτυξης και απελευθέρωσης που έχει ήδη εκφραστεί και εκδηλωθεί με τον νεωτερικό ρασιοναλισμό, τον αστικό πολιτισμό (τον οποίο διαχωρίζω από τον καπιταλισμό), τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό (τον οποίο αναλύω επακριβώς) και τη νεωτερική επαναστατική πολιτική θεωρία, της οποίας οι σημαντικότερες ιστορικές εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια του 18ου και του 19ου αιώνα ήταν η Γαλλική Επανάσταση (1789), η αποκληθείσα «Άνοιξη των Ευρωπαϊκών Λαών» (επαναστάσεις που σάρωσαν την Ευρώπη το 1848 με σκοπό την ανατροπή των παλαιών μοναρχικών δομών και τη δημιουργία φιλελεύθερων και δημοκρατικών εθνών-κρατών), η Παρισινή Κομμούνα (όπως αποκλήθηκε η επαναστατική σοσιαλιστική κυβέρνηση που έθεσε υπό τον έλεγχό της το Παρίσι τον Μάρτιο του 1871) και το ιταλικό κοινωνικοαπελευθερωτικό και εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Καρμπονάρων (Carbonari).
Στο βιβλίο μου εκθέτω και υποστηρίζω την ακόλουθη πενταμερή διαλεκτή, την οποία ονόμασα «διαλεκτική της ορθολογικής δυναμικότητας» (“dialectic of rational dynamicity”) και η οποία αποτελεί μια θεωρία και μια μέθοδο σκέψης και πράξης, αλλά και έναν τρόπο κατανόησης και αναδόμησης της πραγματικότητας.
Η πρώτη φορά που παρουσίασα τη «διαλεκτική της ορθολογικής δυναμικότητας» ήταν φέτος την Άνοιξη στο πλαίσιο μιας επιστημονικής εργασίας μου που εκδόθηκε στη Νέα Υόρκη από τον εκδοτικό οίκο Nova Science Publishing. Η πενταμερής διαλεκτική της ορθολογικής δυναμικότητας περιλαμβάνει τα εξής στάδια, που αναλύω εκτενώς στο βιβλίο:
- Στάδιο I: Όραμα και Προσανατολισμός,
- Στάδιο II: Στρατηγική,
- Στάδιο III: Σχεδιασμός,
- Στάδιο IV: Έλεγχος,
- Στάδιο V: Ανάπτυξη.
—————-
Ο Νικόλαος Λάος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Σπούδασε Μαθηματικά και Κοινωνικές Επιστήμες στο University of La Verne (Καλιφόρνια), και η ερευνητική εργασία-διατριβή που συνέταξε στο ίδιο Πανεπιστήμιο (υπό την καθοδήγηση του ακαδημαϊκού και καθηγητή Themistocles M. Rassias) με αντικείμενο τα θεμέλια της μαθηματικής ανάλυσης και της διαφορικής γεωμετρίας εκδόθηκε το 1998 από τον εκδοτικό οίκο World Scientific Publishing Co. Επίσης, διεξήγαγε προχωρημένη έρευνα στην επιστημολογία της διεθνούς πολιτικής στο London Centre of International Relations, και, μετά από την ολοκλήρωση μιας σειράς σχετικών μαθημάτων και ερευνητικής εργασίας, έλαβε διδακτορικό τίτλο στη Φιλοσοφία από την Academia Teológica de San Andrés (Βερακρούζ, Μεξικό). Επίσης, η διεθνής επαγγελματική σταδιοδρομία του σε εταιρείες παροχής επενδυτικών υπηρεσιών και σε ιδιωτικές εταιρείες πληροφοριών τον έχει εφοδιάσει με εκτεταμένη τεχνογνωσία στην οικονομική και πολιτική ανάλυση.
ΚΡΥΠΤΟ-ΑΝΑΡΧΙΑ
Η ΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Άρθρο του Λουκά Καβακόπουλου που γράφτηκε το 2005 για το Περιοδικό ΖΕΝΙΘ
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον μοντέρνο κόσμο: Το φάντασμα της Κρυπτο-Αναρχίας!
Η τεχνολογία των υπολογιστών έχει φτάσει στο σημείο να προσφέρει σε άτομα και ομάδες τη δυνατότητα να επικοινωνούν και να συναλλάσσονται με τελείως ανώνυμο τρόπο. Δύο άτομα μπορούν να ανταλλάσσουν μηνύματα, να κάνουν επιχειρηματικές συμφωνίες και να διαπραγματεύονται ηλεκτρονικά συμβόλαια, χωρίς ποτέ να γνωρίζουν το αληθινό όνομα ή τη νομική ταυτότητα ο ένας του άλλου. Οι επαφές στα δίκτυα είναι ανεξιχνίαστες, μέσω εκτεταμένης «δια-δρομολόγησης» (rerouting) κωδικοποιημένων πακέτων πληροφορίας και μη-παρακολουθήσιμων συσκευών που χρησιμοποιούν κρυπτογραφικά πρωτόκολλα με σχεδόν τέλεια εγγύηση ενάντια σε κάθε προσπάθεια παρακολούθησης.
Η υπόληψη του ατόμου σύντομα θα αποκτήσει μεγάλη σπουδαιότητα και θα γίνει πολύ σημαντική στις ανταλλαγές, πιο σημαντική ακόμη και από την νομισματική πίστωση (credit) που προσφέρουν οι τράπεζες του σήμερα.
Αυτές οι εξελίξεις θα αλλάξουν τελείως τη φύση της κυβερνητικής εξουσίας, τη δυνατότητα της φορολόγησης και του ελέγχου των οικονομικών ανταλλαγών, τη δυνατότητα να κρατείται η πληροφορία μυστική, θα αλλάξουν ακόμη και τη φύση της ανθρώπινης εμπιστοσύνης και της προσωπικής υπόληψης. Η τεχνολογία αυτής της επανάστασης –και θα είναι σίγουρα μια κοινωνική και οικονομική επανάσταση– υπήρχε στη θεωρία από την προηγούμενη δεκαετία. Οι μέθοδοί της βασίζονται στην κωδικοποίηση «δημοσίου κλειδιού» (public key), στα συστήματα ανταλλαγής πιστοποιήσεων μηδενικής γνώσης (zero-knowledge interactive proof systems) και διάφορα πρωτόκολλα για επικοινωνία, πιστοποίηση και επικύρωση.
Μέχρι τώρα, όλα αυτά συζητιόνταν μονάχα σε ακαδημαϊκά συνέδρια στην Ευρώπη και τις Η.Π.Α., συνέδρια που παρακολουθούσε και επιτηρούσε αυστηρά η Εθνική Υπηρεσία Ασφάλειας (National Security Agency – NSA). Αλλά, πρόσφατα, τα δίκτυα των υπολογιστών και τα ιδιωτικά κομπιούτερ απόκτησαν την αναγκαία ταχύτητα για να κάνουν αυτές τις ιδέες πρακτικές για όλους. Και τα επόμενα δέκα χρόνια θα μας δώσουν ακόμη περισσότερη ταχύτητα για να γίνουν οι ιδέες οικονομικά εφικτές και ουσιαστικά αδύνατον να εμποδιστούν. Δίκτυα υψηλών ταχυτήτων, ψηφιακές τηλεφωνικές γραμμές, μη-ανιχνεύσιμες συσκευές, έξυπνες κάρτες, δορυφόροι, πομποί Ku-band, υπολογιστές που εκτελούν πολλά εκατομμύρια εντολές το δευτερόλεπτο, τσιπάκια κωδικοποίησης, θα είναι μερικές μόνο από τις τεχνολογίες που θα καταστήσουν όλα τα προηγούμενα εφικτά.
Το Κράτος, φυσικά, θα προσπαθήσει να σταματήσει ή να φρενάρει την εξάπλωση αυτής της τεχνολογίας, εκφράζοντας ανησυχίες για την εθνική ασφάλεια, μιλώντας για χρήση αυτής της τεχνολογίας από εμπόρους ναρκωτικών, για εύκολη φοροδιαφυγή, και θα εκφράσει φόβους για κοινωνική αποσύνθεση. Πολλές από αυτές τις ανησυχίες θα είναι πραγματικές – η Κρυπτο-Αναρχία θα επιτρέψει τα εθνικά μυστικά να ανταλλάσσονται ελεύθερα, όπως θα επιτρέψει και το εμπόριο παράνομων και κλεμμένων υλικών. Μια ανώνυμη ψηφιακή αγορά θα ανοίξει τις πόρτες ακόμη και για τις αποτροπιαστικές αγορές δολοφονιών και εκβιασμών. Διάφορα εγκληματικά και ξένα στοιχεία θα είναι ενεργοί χρήστες του ΚρυπτοΔικτύου.
Όλα αυτά, όμως, δεν θα σταματήσουν την εξάπλωση της Κρυπτο-Αναρχίας.
Όπως η εφεύρεση της τυπογραφίας μείωσε τη δύναμη των μεσαιωνικών συντεχνιών και άλλαξε τη δομή της εξουσίας, έτσι και οι μέθοδοι κρυπτογραφίας θα αλλάξουν ριζικά τη φύση των εταιριών και της κυβερνητικής παρέμβασης στις οικονομικές συναλλαγές. Σε συνδυασμό με την εμφάνιση του εμπορίου πληροφορίας, η Κρυπτο-Αναρχία θα δημιουργήσει μια ρευστή αγορά για τον καθένα μας και για όλα τα αγαθά που μπορούν να περιγραφούν με λέξεις και εικόνες. Και όπως μια φαινομενικά μικρή εφεύρεση όπως το συρματόπλεγμα έκανε δυνατή την περίφραξη τεραστίων οικοπέδων και κτημάτων, αλλάζοντας έτσι για πάντα τις έννοιες της ιδιοκτησίας γης και τα δικαιώματα ιδιοκτησίας στη Δύση, έτσι επίσης η φαινομενικά μικρή ανακάλυψη ενός αρχαίου κλάδου των μαθηματικών θα αποδειχτεί ότι είναι ο κόφτης που θα αφαιρέσει το συρματόπλεγμα που είναι στημένο σήμερα γύρω από την πνευματική ιδιοκτησία.
Ξεσηκωθείτε, δεν έχετε τίποτε να χάσετε πέρα από τους συρμάτινους φράχτες σας!
Το Μανιφέστο των Κρυπτο-Αναρχικών – Timothy C. May (tcmay@netcom.com) – 1989
Η ΚΡΥΠΤΟ-ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!
Το κείμενο που μόλις διαβάσατε έχει γραφτεί το 1988, πριν από 17 χρόνια. Από τότε κυκλοφορεί στους διαδρόμους του Διαδικτύου και στα πλέον προωθημένα έντυπα, προβληματίζοντας όποιον το διαβάζει. Έχει γραφτεί από τον Timothy May, έναν ειδικό των υπολογιστών, ο οποίος διετέλεσε σημαντικός ερευνητής-φυσικός και υψηλόβαθμος σχεδιαστής της Intel, της μεγάλης εταιρείας που δημιούργησε τους μικροεπεξεργαστές και τα ολοκληρωμένα κυκλώματα (τσιπάκια) και κατέχει σήμερα το 90% της παγκόσμιας αγοράς στην κατασκευή και αγορά επεξεργαστών.
Φαινομενικά, η Κρυπτο-Αναρχία δεν έχει κατακτήσει ακόμα τον κόσμο μας, οπότε ο Μέι ακούγεται κάπως υπερβολικός στις προβλέψεις του. Όμως, αν αναλογιστούμε τα παγκόσμια γεγονότα των τελευταίων 15 ετών και τα συνδυάσουμε με το μανιφέστο των κρυπτο-αναρχικών, θα δούμε ότι πολλά από αυτά που προβλέπονται στο μανιφέστο έχουν ήδη γίνει πραγματικότητα:
Οι περισσότερες κυβερνήσεις που παραδοσιακά διατηρούσαν τη δύναμή τους επιβάλλοντας τη λογοκρισία και την αστυνόμευση ιδεών και πληροφοριών, όπως η Σοβιετική Ένωση και η Ανατολική Γερμανία, έχουν καταρρεύσει και πέρασαν πλέον στην Ιστορία. Αυτό έγινε μόλις επέτρεψαν την εισβολή του Internet στις χώρες τους…
Οι χώρες που διατηρούσαν μια κρατικά ελεγχόμενη οικονομία (όπως π.χ. ήταν κάποτε η Ελλάδα, στην οποία οι μεγάλοι οργανισμοί ήταν δημόσιοι) έχουν σήμερα γονατίσει οικονομικά. Το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας έχει πλέον ιδιωτικοποιηθεί και διάφοροι επώνυμοι –αλλά κυρίως ανώνυμοι– επιχειρηματίες έχουν γίνει, ειδικά μέσα από τη χρήση της υψηλής τεχνολογίας, ισχυρότεροι ακόμη και από τις κυβερνήσεις τις ίδιες.
Οι κυβερνήσεις σκύβουν το κεφάλι στους διάφορους τεχνοκράτες, οι οποίοι είναι πλέον ανέγγιχτοι από τη φορολογία και από κάθε είδους έλεγχο. Αυτοί «τηλεμεταφέρουν» τα κεφάλαιά τους με τελείως αόρατους τρόπους σε όλο τον πλανήτη (off-shore εταιρίες κτλ). Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να επιβάλλουν νόμους για να ελέγξουν αυτό το χάος, αλλά οι νόμοι έχουν τεράστιες «τρύπες» που αφήνουν τελικά ανέγγιχτους τους τεχνοκράτες.
Ο λόγος και η πληροφόρηση μοιάζουν να έχουν απελευθερωθεί σε μεγάλο βαθμό. Θέματα όπως η εναλλακτική ενημέρωση, η συνωμοσιολογία, η αποκάλυψη μυστικών των κυβερνήσεων και των πολυεθνικών, συζητιούνται ελεύθερα πλέον από όλους μας σε όλο τον πλανήτη, και κανείς δεν φαίνεται ικανός να τα απαγορέψει. Η ελευθερία αυτή δεν έχει δημιουργήσει ακόμη κοινωνικές αναταραχές, αλλά δεν είναι σίγουρο τι θα κάνουν οι επόμενες γενιές καθώς θα διαπιστώνουν πλέον πολύ εύκολα, μόλις μεγαλώνουν, σε τι είδους κόσμο ζούμε…
Οι μεγάλες κυβερνήσεις του πλανήτη μας, όπως π.χ. των Η.Π.Α. και της Μεγάλης Βρετανίας, έχουν κατασκευάσει «μπαμπούλες» για να μπορούν να δικαιολογήσουν την επιβολή ελέγχου στις τεχνολογίες κρυπτογράφησης και στην ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας. Εφηύραν την «παγκόσμια τρομοκρατία» με τους «σούπερ-τρομοκράτες» σε στυλ Μπιν Λάντεν, και μετέφεραν τους στρατούς τους σε κομβικά σημεία του πλανήτη έξω από τα εθνικά τους όρια, για να μπορούν να «πατάνε πόδι» και να ελέγχουν έμμεσα το παγκόσμιο εμπορικό δίκτυο. Έχουν ψηφίσει νόμους που επιτρέπουν την άρση του προσωπικού απορρήτου και νομιμοποιούν την φασιστικού τύπου παρακολούθηση των πολιτών (π.χ. το περίφημο Patriot Act).
ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Όλα τα προηγούμενα υποδεικνύουν της ύπαρξη μιας παγκόσμιας αναταραχής, ενός διεθνούς «χάσιμου του μπούσουλα», ενός αναβρασμού πλανητικού επιπέδου, όπου χιλιάδες νεοεμφανιζόμενες κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις αποσυνθέτουν με τη δράση τους το κατεστημένο των υπερδυνάμεων και των πλανητοκρατόρων που βασίλευε μέχρι πρόσφατα.
Ένας πόλεμος, με μόνο τη μια παράταξη φανερή, αυτή του κατεστημένου. Η άλλη παράταξη είναι κρυμμένη, αόρατη, σκοτεινή, άναρχη και χαοτική.
Σήμερα, μέσα από το παγκόσμιο ηλεκτρονικό δίκτυο και τις δυνατότητές του, ένας Σύριος έμπορος χαλιών μπορεί να συνεργαστεί με έναν Ρώσο στρατιωτικό για να κάνει εμπόριο όπλων, να χρηματίσει έναν Τούρκο πολιτικό για να «διευκολύνει» τη μεταφορά των «εμπορευμάτων», να χρησιμοποιήσει μια ελληνική εταιρεία μεταφορών και να προστατεύσει το εμπόρευμά του με Άγγλους μισθοφόρους. Με τα έσοδα της «επιχείρησης» μπορεί να γίνει μέτοχος σε μεγάλη αμερικανική εταιρεία που επηρεάζει την αμερικανική κυβέρνηση – και να πετύχει έτσι ο Λευκός Οίκος να… αγοράσει τα ακριβότερα χαλιά από την επιχείρησή του στη Συρία.
…Όλα αυτά, χωρίς ποτέ ο Σύριος να έρθει σε άμεση επαφή με κανέναν από τους «συνεργάτες» του, χωρίς κανείς να μπορεί να διαπιστώσει ή να εντοπίσει την ταυτότητά του, χωρίς να μπορεί να ελεγχθεί από την κυβέρνηση της χώρας του – και χωρίς φυσικά να πληρώσει φόρους (ίσως μόνο για την πώληση των χαλιών). Όλα αυτά, χρησιμοποιώντας απλώς τα ηλεκτρονικά εργαλεία του παγκόσμιου εμπορικού δικτύου, στο οποίο σημασία δεν έχουν τα ονόματα, αλλά μονάχα το «credit» και τα χρηματικά ποσά που διακινούνται.
Ίσως γεγονότα σαν κι αυτό να κρύβονται πίσω από την απίστευτη φρενίτιδα που έχει πιάσει την αμερικανική εξουσία (που αποτελείται από μερικές γνωστές οικογένειες) για να επιβάλλει μια στρατοκρατούμενη «ειρήνη» σε όλα τα σημεία του πλανήτη (με τη βοήθεια του δικού της στρατού, φυσικά). Ίσως έχει πάρει πολύ στα σοβαρά το μανιφέστο που διαβάσατε στην αρχή αυτού του κειμένου, και γνωρίζει ότι αν η αμερικανική εξουσία δεν βρεθεί «μεσάζοντας» σε όλο τον πλανήτη, με οποιαδήποτε δικαιολογία και όσο το δυνατόν πιο σύντομα, οι εξελίξεις θα την προλάβουν και θα ακολουθήσει κι αυτή τους σοβιετικούς κομισάριους στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας…
Όπως γράφει και ο Timothy May: «Τα σύνορα και οι κυβερνήσεις των κρατών δεν θα είναι σύντομα παρά μόνο καρούμπαλα στο οδόστρωμα της υπερ-λεωφόρου του ελεύθερου εμπορίου και της ελεύθερης πληροφορίας…»
ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΑ ΚΛΕΙΔΩΜΑΤΑ
Το δισκοπότηρο των Κρυπτο-Αναρχικών είναι ο αλγόριθμος RSA. Η κωδικοποίηση που βασίζεται σ’ αυτόν, θεωρείται σήμερα απαραβίαστη. Βασίζεται στην ιδιότητα που έχουν οι μεγάλοι αριθμοί να μην παραγοντοποιούνται εύκολα. Για να σπάσει ένα μόνο μήνυμα που είναι κωδικοποιημένο με τον αλγόριθμο RSA σε λογικό χρόνο, απαιτείται υπολογιστική ισχύ χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από τη συνδυασμένη υπολογιστική ισχύ όλων των κομπιούτερ του πλανήτη μας.
Για να γίνει η αποστολή ενός τέτοιου κωδικοποιημένου μηνύματος, ο παραλήπτης πρέπει να δημοσιοποιήσει το «δημόσιο κλειδί» του, έναν ειδικό κωδικό, με τον οποίο ο αποστολέας θα τροφοδοτήσει το πρόγραμμα που θα κάνει την κωδικοποίηση. Η ιδιαίτερη ικανότητα του RSA είναι ότι μετά την κωδικοποίηση ούτε ο ίδιος ο αποστολέας –άρα ούτε κανένας άλλος– μπορεί να αποκωδικοποιήσει το μήνυμα. Για να γίνει η αποκρυπτογράφηση, ο παραλήπτης έχει ένα ειδικό, μοναδικό και γνωστό μόνο σ’ αυτόν κωδικό, το «ιδιωτικό κλειδί», το οποίο είναι το μοναδικό που μπορεί να κάνει την αποκωδικοποίηση του μηνύματος. Έτσι, αρκεί κάποιος να δημοσιοποιήσει σε μια σελίδα στο Internet ή σε μια εφημερίδα το δημόσιο κλειδί του, για να μπορεί να λαμβάνει μηνύματα από όλο τον κόσμο που μόνο αυτός θα μπορεί να διαβάσει.
Οι κυβερνήσεις φοβούνται ολοφάνερα την «ισχυρή» κρυπτογράφηση του RSA. Η κυβέρνηση των Η.Π.Α., αλλά και άλλες κυβερνήσεις του πλανήτη, όπως της Γαλλίας, έχουν προσπαθήσει να χειριστούν την «απειλή» με διάφορους τρόπους: 1) Περιορίζοντας το μέγεθος του «κλειδιού» που οι πολίτες τους μπορούν να χρησιμοποιήσουν, βάζοντας νομοθετικό όριο στον τύπο του αλγόριθμου. 2) Απαιτώντας οι πολίτες να «καταθέσουν» τα κλειδιά τους στην κυβέρνηση ή σε αδειούχους πράκτορες της κυβέρνησης που θα δρουν ως «κλειδοκράτορες» και, 3) Έχουν φτάσει στο σημείο να προτείνουν να απαγορευτεί τελείως η ισχυρή κρυπτογραφία. Τίποτε όμως από τα προηγούμενα δεν φαίνεται να εφαρμόζεται…
Ο κρυπτο-αναρχικός καθηγητής προγραμματισμού Phil Zimmerman, ο οποίος φυλακίστηκε από την αμερικανική κυβέρνηση γιατί επέτρεψε να διαφύγουν από τις Η.Π.Α. στον υπόλοιπο κόσμο οι αλγόριθμοι κρυπτογράφησης που ανέπτυσσε, εξηγεί με πολύ εύγλωττο τρόπο πως ήταν η κατάσταση πριν μερικά χρόνια: «Πολύ απλά, είναι μια μάχη για το αν οι σκέψεις και τα μηνύματά μας θα επιτρέπεται να τοποθετούνται μέσα σε κλειστούς φακέλους ή αν θα είμαστε υποχρεωμένοι να τις γράφουμε σε καρτ-ποστάλ ώστε οι κυβερνήσεις να μπορούν να τις διαβάζουν».
Η κωδικοποίηση RSA, είναι αυτή που έδωσε στους Κρυπτο-Αναρχικούς το δικαίωμα να μιλούν για τον ερχομό της Κρυπτο-Αναρχίας. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να παρακαμφθεί και να «σπάσει» εύκολα, παρά μόνο αν χρησιμοποιηθούν οι –θεωρητικοί μέχρι σήμερα– κβαντικοί υπολογιστές. Βέβαια, κάθε εξέλιξη της υπολογιστικής τεχνολογίας είναι και προς όφελος της Κρυπτο-Αναρχίας.
Σήμερα, αν και δεν έχουν ακόμη φτιαχτεί κβαντικά «σπαστήρια κωδικών», έχουν παρόλα αυτά φτιαχτεί ήδη τα πρώτα συστήματα κβαντικής κωδικοποίησης μηνυμάτων, τα οποία είναι ακόμη και θεωρητικά άσπαστα, αφού χρησιμοποιούν κβαντικές διεργασίες σε επίπεδο φωτονίων για να διασφαλίσουν ότι κανείς δεν μπορεί να τα αποκρυπτογραφήσει, πέρα από τον παραλήπτη τους.
Πρόσφατα, το περιοδικό Scientific American (ελληνική έκδοση, Φεβρουάριος 2005) κυκλοφόρησε έχοντας στο εξώφυλλό του την πανηγυρική ανακοίνωση: «Υποκλοπές, Τέλος. Έφτασε η Απαραβίαστη Κβαντική Κρυπτογραφία», όπου ανέλυε τις καινούργιες κρυπτογραφικές ανακαλύψεις…
ΑΝΩΝΥΜΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ
Όλα τα προηγούμενα όμως δεν θα είχαν καμιά αξία και η Κρυπτο-Αναρχία δεν θα μπορούσε ποτέ να απειλήσει τη σημερινή κατάσταση, αν δεν υπήρχε «κρυπτογραφικός» τρόπος να διασφαλιστεί η ταυτότητα των ατόμων που συναλλάσσονται στα πλαίσια μιας κρυπτο-αναρχικής κοινωνίας. Πώς όμως κάτι τέτοιο γίνεται εφικτό, από τη στιγμή που και οι δύο πλευρές παραμένουν, μέσω όλων των προηγούμενων τεχνικών, πλήρως ανώνυμες;
Για ακόμη μια φορά, οι κρυπτο-αναρχικοί δίνουν τη λύση μέσω του αλγόριθμου RSA. Αυτός δουλεύει και ανάποδα, μπορεί δηλαδή να κρυπτογραφήσει ένα μήνυμα με το ιδιωτικό κλειδί, και να αποκρυπτογραφήσει αυτό που θα προκύψει με το δημόσιο κλειδί. Αν στείλω ένα μήνυμα κωδικοποιημένο σε κάποιον με το δικό μου κλειδί, εκείνος δεν χρειάζεται παρά να αποκρυπτογραφήσει το μήνυμα με το δημόσιο κλειδί μου και να δει αν βγαίνει κάποιο νόημα. Αν όντως βγαίνει κάποιο νόημα, μόνο αυτός που έχει το ιδιωτικό κλειδί –το οποίο όπως είπαμε είναι μυστικό και το έχω μόνο εγώ– θα μπορούσε να έχει στείλει το συγκεκριμένο μήνυμα. Έτσι, έχω αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας την ταυτότητά μου σε σχέση με κάποιο έγγραφο. Τα κρυπτογραφημένα μου μηνύματα μπορούν να θεωρηθούν υπογραφές μου, χωρίς να χρειάζεται να αποκαλύψω την ταυτότητά μου. Από εκεί και έπειτα, θα πρέπει να καλύψω τις υποσχέσεις μου, γιατί αλλιώς ο άλλος συμβαλλόμενος θα μπορεί να δημοσιοποιήσει το γεγονός ότι το άτομο που κατέχει το τάδε κλειδί είναι αναξιόπιστο. Και αυτό μπορεί να μη θίγει ένα παιδί, αλλά σίγουρα θίγει έναν επαγγελματία του Διαδικτύου, που η υπόληψή του είναι το πιστοποιητικό της επαγγελματικής υπόστασής του…
Για αυτόν τον λόγο ο Timothy May υποστηρίζει στο μανιφέστο του ότι τα κρυπτογραφικά μας στοιχεία θα είναι στο μέλλον τα «αληθινά ονόματα» μας και ότι η «υπόληψή» μας θα είναι πλέον σημαντικότερη από κάθε άλλο χαρακτηριστικό μας. Αφού κάθε κωδικοποιημένο μήνυμά μας θα μπορεί να αντιμετωπιστεί ως υπογεγραμμένη και πιστοποιημένη δήλωση, ο λόγος μας θα έχει τότε πολύ μεγαλύτερη αξία από ό,τι έχει σήμερα. Έτσι, μια άσπιλη υπόληψη της διαδικτυακής περσόνας μας, θα είναι ένα πιστοποιητικό που θα ανοίγει πολλές πόρτες συναλλαγών…
Με παρόμοιο τρόπο κατασκευάζονται σήμερα οι ηλεκτρονικές υπογραφές, οι οποίες θεωρούνται τόσο απαραβίαστες, που οι περισσότερες τράπεζες τις αποδέχονται και τις χρησιμοποιούν. Εκεί μάλιστα στηρίζεται σήμερα το ηλεκτρονικό εμπόριο και οι αγορές μέσω Διαδικτύου.
Χρησιμοποιώντας ανάλογες τεχνικές, μπορούν να γίνονται απαραβίαστες εκλογές (όπως είναι φανερό όμως, μόνο εκείνοι που μπορούν να χειριστούν όλες αυτές τις πολυπλοκότητες θα έχουν πλήρη και ουσιαστικά δικαιώματα ψήφου). Μπορούσαν να φτιαχτούν συστήματα «τυφλής τυποποίησης», στα οποία κάποιος μπορεί να υπογράψει ένα κείμενο χωρίς να μπορεί να το διαβάσει (χρήσιμο για τα γραφεία ευρεσιτεχνιών). Η λίστα των πιθανών εφαρμογών της κρυπτογραφίας περιλαμβάνει νέου τύπου συμβόλαια που υπογράφονται από απόσταση, μηνύματα που μπορούν να διαβαστούν μόνο αν συμφωνούν όλοι ή ένας συγκεκριμένος αριθμός παραληπτών (χρήσιμο για διαθήκες). Όσο για τον τομέα της κατασκοπίας, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να αναπτύξουμε τις πιθανές εφαρμογές που βρίσκει ο RSA εκεί. Επίσης, οι κρυπτο-αναρχικοί τονίζουν ότι η δυνατότητα ανώνυμων μηνυμάτων δίνει πλέον την ευκαιρία σε πολλούς εργαζόμενους κυβερνητικών και πολυεθνικών οργανισμών να «βαρέσουν τη σφυρίχτρα», να προδώσουν δηλαδή πολλές βρωμιές και παρανομίες που βλέπουν εκεί που εργάζονται αλλά μέχρι χθες δεν τολμούσαν να μιλήσουν. Έτσι ίσως δικαιολογείται η τεράστια αύξηση των πληροφοριών που φτάνουν πλέον στα αυτιά του κοινού…
Η ανακάλυψη των ηλεκτρονικών υπογραφών, άνοιξε το δρόμο για μια ακόμη πιο απίστευτη εφαρμογή, η οποία, όπως υποστηρίζουν οι Κρυπτο-Αναρχικοί, ανοίγει με τη σειρά της διάπλατα το δρόμο για τη μελλοντική επικράτηση της Κρυπτο-Αναρχίας: Αν μια ηλεκτρονική υπογραφή μπορεί να είναι απαραβίαστη, τότε μπορούμε να φτιάξουμε με τον ίδιο τρόπο, ηλεκτρονικό ανώνυμο χρήμα!
ΚΡΥΠΤΟ-ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΧΡΗΜΑ
Το ηλεκτρονικό χρήμα είναι τελείως ανώνυμο και μη-ανιχνεύσιμο. Φυσικά δεν είναι ακόμη δημοφιλές, ακριβώς λόγω της παράξενης φύσης του. Όμως προβλέπεται σύντομα να αρχίσει να αντικαθιστά με μεγάλους ρυθμούς το πραγματικό χρήμα, γιατί προσφέρει πολλές –μάλλον ύποπτες– δυνατότητες. Η κύρια είναι ότι είναι εύκολο να γίνουν με αυτό μεγάλες μεταφορές χρημάτων από κράτος σε κράτος, χωρίς να μπορούν να ανιχνευτούν φορολογικά. Μια άλλη ενδεικτική είναι ότι ανοίγει το δρόμο για τη δημιουργία μεγάλων μη-ανιχνεύσιμων «διαδικτυακών καζίνο» τα οποία θα μπορούν να πληρώνουν –αλλά και να αντλούν χρήματα από τις τσέπες των τζογαδόρων– μέσω του Internet, χωρίς την ανάγκη των πιστωτικών καρτών.
Ένας από τους κορυφαίους θεωρητικούς και πρωτοπόρους του ηλεκτρονικού χρήματος είναι ο David Chaum, ο οποίος έχει ιδρύσει την εταιρεία Digicash και έχει εργαστεί πάνω στη δημιουργία συστημάτων ανώνυμων συναλλαγών. Το πρότυπα ηλεκτρονικού χρήματος που έχει σχεδιάσει, έχουν γίνει δεκτά από ένα μεγάλο αριθμό τραπεζών ως δυνατά εργαλεία συναλλαγών, ισοδύναμα μέχρι στιγμής με τις επιταγές, τις πιστώσεις, τα ομόλογα, τα γραμμάτια, και τις «σφραγίδες ποιότητας νομίσματος». Η εργασίες του Chaum σχετικά με το ηλεκτρονικό χρήμα, οι οποίες δημοσιεύονται σε οικονομικά και ακαδημαϊκά περιοδικά από το 1985, έχουν δημιουργήσει την πεποίθηση ότι θα μπορούσε να κατασκευαστεί μια ψηφιακή οικονομία με πλήρη ανωνυμία, μη-ανιχνευσιμότητα και αναρχο-καπιταλιστικά χαρακτηριστικά.
Το ηλεκτρονικό χρήμα, όπως έχει σχεδιαστεί από τους κρυπταναλυτές, μπορεί να μεταφερθεί μέσω e-mail και κωδικοποιημένο σε όλα τα σημεία της Γης. Διαθέτει επίσης μερικές πολύ ενδιαφέρουσες δυνατότητες. Π.χ. μπορεί να «αποδεσμευτεί» από την τελευταία συναλλαγή του μέσω μιας ειδικής κωδικοποίησής του, χωρίς όμως να ακυρωθεί για τις τράπεζες, οι οποίες με μια άλλη ειδική επεξεργασία θα μπορούν να πιστοποιήσουν την αξία του.
Επίσης, έχουν βρεθεί τρόποι να γίνονται εξαργυρώσεις του, χωρίς να αποκαλύπτεται η ταυτότητα αυτού που θα παραλάβει το αντίτιμό του. Φυσικά, οι κυβερνήσεις έχουν πανικοβληθεί εξαιτίας όλων αυτών και έχουν απαιτήσει να ενσωματωθούν στο ηλεκτρονικό χρήμα κάποιες λειτουργίες που θα το κάνουν ανιχνεύσιμο όταν θα ζητείται.
Όμως κάποιοι κρυπτο-αναρχικοί, ανάμεσά τους οι Ian Goldberg και Doug Barnes, έχουν αναπτύξει μεθόδους για να κάνουν ακόμη και ένα τέτοιο χρήμα, πλήρως μη ανιχνεύσιμο…
Οι παράξενες εφαρμογές του ηλεκτρονικού κρυπτογραφημένου χρήματος δεν σταματούν εδώ. Οι οικονομολόγοι συνειδητοποιούν ότι με το συνδυασμό κάποιων προχωρημένων οικονομικών τεχνικών και του ηλεκτρονικού χρήματος, μπορούν να δημιουργήσουν παραδοξότητες όπως «αιώνια κεφάλαια» τα οποία δεν θα χάνουν ποτέ την αξία τους και, χωρίς να είναι ανιχνεύσιμα, θα μπορούν να χρηματοδοτούν επί αιώνες επιχειρήσεις σε διεθνές επίπεδο, τελείως ανέγγιχτα από τις κυβερνήσεις. Οι πιθανές εφαρμογές όλων αυτών των ιδεών είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσουν τριγμούς σε παγκόσμιο επίπεδο και θα προκαλέσουν την κατάρρευση πολλών οικονομικών συστημάτων και κρατών…
Η ΚΡΥΠΤΟ-ΑΝΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ
Όλα αυτά που διαβάσατε σ’ αυτό το άρθρο ίσως ακούγονται τρομακτικά, αν και σίγουρα είναι πολλοί εκείνοι που θα ήθελαν να δούνε την κατάρρευση της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας και όλων των αμερικανότροφων κρατών εξαιτίας της Κρυπτο-Αναρχίας. Σίγουρα όμως υπάρχει μια δυσάρεστη λεπτομέρεια, που ακόμη και οι ίδιοι οι κρυπτο-αναρχικοί αποφεύγουν να συζητούν: Όλες οι τεχνικές για τις οποίες μιλάμε, είναι προσβάσιμες μονάχα από εκείνους που έχουν τη γνώση του χειρισμού τους. Είναι χρήσιμες μονάχα σε εκείνους που έχουν τα μέσα και τις ευκαιρίες για να τις εκμεταλλευτούν. Και αποδεικνύονται παντοδύναμες μονάχα στα χέρια των πιο ισχυρών, που θα τις χρησιμοποιήσουν τελικά ως ένα ακόμη εργαλείο καταπίεσης των άλλων. Για αυτό και οι κρυπτο-αναρχικοί παραδέχονται ότι η Κρυπτο-Αναρχία δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια «κάπως αναρχική προσέγγιση του καπιταλισμού», αφού το τελικό της αποτέλεσμα δεν θα είναι τίποτε παραπάνω από το να κάνει τους αδύναμους πιο αδύναμους και τους ισχυρούς πιο ισχυρούς…
Για αυτούς τους λόγους, ο διάσημος «αριστερός» χάκερ αλλά και οραματιστής μιας κοινωνίας χωρίς ιδιοκτησία, ο Richard Stallman, αντιπροτείνει στην Κρυπτο-Αναρχία: «Είναι καλύτερα να μην έχετε μυστικά, γιατί όλα τα μυστικά σας θα αποκαλυφθούν. Για αυτό αφήστε την πληροφορία ελεύθερη, κάτι που είναι και ηθικότερο και κοινωνικά σωστότερο»…
Όμως, αν και η Κρυπτο-αναρχία έχει τη σκοτεινή πλευρά της, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο που βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση πολέμου «όλων εναντίον όλων». Μια ιδεατή κοινωνία κοινοκτημοσύνης προϋποθέτει ένα ανθρώπινο επίπεδο μάλλον πολύ μακριά από αυτό στο οποίο βρισκόμαστε. Έτσι, όπως και ο Timothy May διαπιστώνει στο μανιφέστο του, μπορεί μεν η Κρυπτο-Αναρχία να μην είναι ό,τι καλύτερο και να φέρει πράγματι την κοινωνική αποσύνθεση, αλλά είναι δύσκολο, μέχρι και αδύνατο, να αποφευχθεί ο ερχομός της. Όταν λοιπόν θα έρθει, θα είναι καλύτερα να μπορούμε κι εμείς να χρησιμοποιήσουμε τα εργαλεία της, παρά να μείνουμε οι μόνοι «διάφανοι» σε μια κοινωνία μυστικών συνεννοήσεων και ανώνυμων συναλλαγών…
Ο ΤΣΕΛΕΜΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΚΡΥΠΤΟ-ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ
Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού θεωρεί ότι η υψηλή τεχνολογία μπορεί να χρησιμοποιηθεί μονάχα για την αποτελεσματικότερη παρακολούθηση των πολιτών. Εξάλλου, παιδιά της υψηλής τεχνολογίας είναι και οι κάμερες που έχουν στηθεί παντού μέσα στις πόλεις, οι διάφοροι χάκερ που τρυπώνουν μέσα στα προσωπικά μας αρχεία, οι τεράστιες databases που εξυπηρετούν το αποτελεσματικότερο «φακέλωμά» μας.
Όμως, η τεχνολογία και οι εφαρμογές της μπορούν να εφαρμοστούν και για το αντίθετο ακριβώς σκοπό: για την πλήρη διαφύλαξη του προσωπικού απόρρητου ενώ δρούμε μέσω του Διαδικτύου για τους προσωπικούς μας σκοπούς. Με τη χρήση μερικών προγραμμάτων που κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο, με αρκετή προσοχή και με κάποια απαραίτητη εμβάθυνση στη γνώση των ηλεκτρονικών υπολογιστών και των ψηφιακών συσκευών, μπορούμε να αποφύγουμε πλήρως κάθε προσπάθεια παρακολούθησης των κινήσεών μας, τουλάχιστον των ψηφιακών.
Οι κρυπτο-αναρχικοί σε διάφορα κείμενά τους στο διαδίκτυο (στο www.uni-mannheim.de/studorg/gahg/PGP/cryptolog1.html, μπορείτε να διαβάσετε πολλά από αυτά), προτείνουν κάποιες πολύ εξελιγμένες τεχνικές ανώνυμης ψηφιακής περιήγησης. Αλλά τα κείμενα αυτά είναι πολύ τεχνικά και ασχολούνται εκτενώς με το θεωρητικό μέρος της κρυπτογράφησης, οπότε δεν διαβάζονται εύκολα. Για αυτό θα προσπαθήσω εδώ να σας περιγράψω, με απλά λόγια, πώς μπορείτε να διασφαλίσετε το δικό σας προσωπικό διαδικτυακό απόρρητο:
Πρώτα από όλα, πρέπει να σιγουρευτείτε ότι δεν σας παρακολουθεί ήδη κάποιος μέσω του υπολογιστή σας. Πρέπει να εξοπλίσετε τον υπολογιστή μας με κάποια ενημερωμένα προγράμματα «καθαρισμού» των πιθανών spyware που περιέχει (διαβάστε το κείμενο για το Εμπόριο Πληροφοριών, όπου αναφέρω αναλυτικά τι είναι τα spyware και πώς αντιμετωπίζονται).
Το ίδιο ισχύει για τους ιούς, οι οποίοι αντιμετωπίζονται με ένα καλό αντιϊοικό πρόγραμμα, το οποίο θα ενημερώνεται συχνά (σήμερα, αρχές 2005, διάφορες κοινότητες του Internet θεωρούν ως καλύτερο πρόγραμμα κατά των ιών το ρωσικό Kaspersky Antivirus).
Επίσης, κάποια προγράμματα όπως το XP-Antispy, το οποίο μπορείτε να βρείτε δωρεάν στη σελίδα http://xp-antispy.org, αφαιρούν τα ενσωματωμένα στο λειτουργικό σύστημα των Windows προγράμματα αναγνώρισης που στέλνουν διάφορες πληροφορίες για τη χρήση του υπολογιστή σας προς τη «μαμά» Microsoft.
Δεύτερον, σιγουρευτείτε ότι ο υπολογιστής σας δεν είναι «διάφανος» και ορατός στο Internet.
Υπάρχουν ειδικά προγράμματα που χρησιμοποιούν οι χάκερ αλλά και οι υπηρεσίες πληροφοριών, που μπορούν να ελέγξουν σε λιγοστά δευτερόλεπτα την ύπαρξη όλων των υπολογιστών σε ένα εθνικό δίκτυο, με μια τεχνική που ονομάζεται «port scan».
Για να αποφύγετε το σκανάρισμα του δικού σας υπολογιστή, πρέπει να εγκαταστήσετε ένα «firewall», ένα ειδικό πρόγραμμα που δεν επιτρέπει την ανεξέλεγκτη σύνδεση του υπολογιστή σας με ξένους υπολογιστές. Αυτό το πρόγραμμα μπορεί να ρυθμιστεί ώστε να μην αφήνει τον υπολογιστή να απαντά σε εξωτερικές «κλήσεις», οπότε ο υπολογιστής σας θα είναι σαν να μην υπάρχει. Αφού εγκαταστήσετε ένα firewall, υπάρχουν ειδικές σελίδες στο διαδίκτυο, που μπορούν να κάνουν προσομοίωση ενός port-scan εναντίον του υπολογιστή σας, και σας ενημερώνουν αν ο υπολογιστής σας είναι ορατός ή όχι. Μια πολύ καλή τέτοια σελίδα είναι το https://grc.com/x/ne.dll?bh0bkyd2, όπου υπάρχει ένα online τεστ που ονομάζεται Shields-Up, το οποίο σας ενημερώνει για τις τρύπες της ασφάλειας του υπολογιστή σας (ένας καλοστημένος υπολογιστής, βγάζει μόνο «πράσινα» στο τεστ «all service ports» της συγκεκριμένης σελίδας).
Τρίτον, αφού πλέον έχετε διασφαλίσει ότι δεν μπορεί να μπει κανείς στον υπολογιστή σας και να αντλήσει από εκεί τα στοιχεία σας, πρέπει να καλύψετε τα ίχνη των κινήσεών σας στο Internet. Η χρήση των anonymous proxy servers, τα οποία είναι ειδικοί servers που αναλαμβάνουν να «ανακατευθύνουν» (reroute) τις κινήσεις σας προς διάφορες σελίδες, διασφαλίζει ότι κανείς δεν ξέρει ποιες σελίδες επισκέπτεστε και από ποιο σημείο του πλανήτη. Τα proxy servers πρέπει να τα βρείτε σε κάποια λίστα στο Internet (π.χ. www.samair.ru/proxy) να διαλέξετε κάποιο και να το τοποθετήσετε στα connection settings του λειτουργικού συστήματος του υπολογιστή σας…
Τέταρτον, πρέπει να σιγουρέψετε την ασφαλή ανταλλαγή των μηνυμάτων σας με τους ανθρώπους που επικοινωνείτε και την κωδικοποίηση των «ευαίσθητων» αρχείων σας. Ένας από τους ασφαλέστερους τρόπους μη-παρακολουθήσιμης επικοινωνίας και κρυπτογράφησης αρχείων σήμερα γίνεται μέσω προγραμμάτων όπως το PGP (Preety Good Privacy) ή το Deltacrypt, τα οποία χρησιμοποιούν μια μέθοδο κωδικοποίησης μηνυμάτων με το σύστημα του λεγόμενου «δημοσίου κλειδιού» και με τον αλγόριθμο RSA.
Πέμπτον, αφού όλα τα κλειδιά, τα passwords κτλ, θα βρίσκονται αποθηκευμένα στον υπολογιστή σας και θα είναι διαθέσιμα σε όποιον τον ανοίξει, φροντίστε να κλειδώσετε την πρόσβασή σας στον υπολογιστή που χρησιμοποιείτε με κωδικούς πρόσβασης και να έχετε κωδικοποιημένα (encrypted) και κλειδωμένα με κωδικό τα «ευαίσθητα» αρχεία στα οποία βρίσκονται τα μυστικά σας…
Η τελευταία απαραίτητη τεχνική είναι η χρήση των «anonymous remailers». Αυτοί είναι ειδικοί server (κεντρικοί υπολογιστές) που υπάρχουν στο διαδίκτυο και αναλαμβάνουν να πάρουν το μήνυμά σας, να αφαιρέσουν τα στοιχεία του αποστολέα, να το «πακετάρουν» μαζί με χιλιάδες άλλα μηνύματα και μόνο μετά να το στείλουν στον προορισμό του. Έτσι, κάποιος που θα εντοπίσει το μήνυμα όταν αυτό θα φτάσει στον προορισμό του δεν θα μπορεί να εντοπίσει από πού ξεκίνησε, αφού οι remailers μπορεί να είναι διασκορπισμένοι σε όλον τον πλανήτη και ο αρχικός αποστολέας να βρίσκεται οπουδήποτε αλλού…
Η υποδομή του anonymous remailing σε συνδυασμό με την κωδικοποίηση RSA, εξασφαλίζει ότι κανείς δεν μπορεί να διαβάσει το μήνυμά σας αν το υποκλέψει στην πορεία του, ενώ ο παραλήπτης του, ο μόνος που θα μπορεί να το διαβάσει, δεν θα μπορεί να εντοπίσει από που ήρθε. Ο συνδυασμός αυτών των ιδιοτήτων, διασφαλίζει την πλήρη ανωνυμία μιας επικοινωνίας…
Αν χρησιμοποιήσετε τα παραπάνω, αν φροντίσετε να ενημερώνεστε για τις εξελίξεις των υπολογιστών και των δικτύων και δείξετε την απαραίτητη προσοχή και πονηριά (τι νόημα έχει να κάνετε όλα τα προηγούμενα αν αφήνετε τα προσωπικά σας στοιχεία σε κάθε σελίδα που επισκέπτεστε και σας το ζητάει;), τότε οι κινήσεις σας στο δίκτυο είναι αρκούντως μυστικές. Μόνο η εταιρεία που σας παρέχει την πρόσβαση γνωρίζει πότε και για πόσο συνδεθήκατε στο Δίκτυο και τις κατευθύνσεις, αλλά όχι το περιεχόμενο, μερικών από τα πακέτα πληροφορίας που στείλατε…
Έφτασε το τέλος του Μικρομεσαίου Εμπορίου και της Μεσαίας Τάξης;
Ο ισχυρότερος κυριαρχεί και όλοι οι υπόλοιποι χάνουν.
Ian Bremer, Το Τέλος της Ελεύθερης Αγοράς
Όταν έκλεισε ο μπακάλης της γειτονιάς μας, οι περισσότεροι από εμάς δεν δώσαμε σημασία. Χάσαμε μεν τη δυνατότητα του «βερεσέ», αλλά δεν μας ένοιαξε, αφού αγοράσαμε υποτίθεται φθηνότερα από το σουπερμάρκετ. Σήμερα όμως, το σουπερμάρκετ είναι ο μοναδικός παίκτης και αυτό ελέγχει τις τιμές – και είναι πλέον εξαιρετικά ακριβό, αφού δεν έχει πια ανταγωνιστές…
Όταν έκλεισε ο παπουτσής της γειτονιάς μας, πάλι δεν δώσαμε σημασία. Μπορεί τα παπούτσια να μην φτιάχνονταν πλέον για τα πόδια μας, αλλά δεν μας ένοιαξε, αφού τα αγοράζαμε από το εμπορικό κέντρο πιο φτηνά. Σήμερα όμως, το εμπορικό κέντρο βοηθάει στο κλείσιμο των τοπικών καταστημάτων και πλέον ελέγχει την αγορά…
Όταν θα κλείσει το σουπερμάρκετ και το εμπορικό κέντρο της περιοχής μας, πάλι δεν θα δώσουμε σημασία. Οι πολυεθνικές θα μας φέρνουν στο σπίτι μας αυτά που θέλουμε να αγοράσουμε, χωρίς καν να χρειαστεί να τα παραγγείλουμε, γιατί θα βλέπουν τι θέλουμε από το προφίλ μας στο Facebook και στα Social Media. Οι τιμές θα είναι «καλές», αν θα έχουμε βέβαια κάτι για να τις συγκρίνουμε αφού για κάθε προϊόν θα υπάρχει μόνο ένα «υπερ-ηλεκτρονικό κατάστημα» που θα το πουλάει, και όλα τα άλλα θα έχουν κλείσει…
Ως συνέπεια, λίγοι από εμάς θα έχουμε δουλειά, γιατί δεν θα υπάρχουν καταστήματα, δεν θα υπάρχουν τοπικές αποθήκες, δεν θα υπάρχουν τοπικές και μικρές μεταφορικές εταιρείες, δεν θα υπάρχουν «μικρομεσαίοι επαγγελματίες». Οι περισσότεροι θα είμαστε υπάλληλοι κάποιου υπερκαταστήματος και του πολυεθνικού μονοπωλείου που κρύβεται από πίσω του, και θα είμαστε για πάντα χρεωμένοι σ’ αυτό…
Δεν πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας. (περισσότερα…)
Ξύλινος Λόγος και «Φιλοσοφία»
Δεν μου αρέσει να μου μιλάνε με «ξύλινο λόγο». Νιώθω σαν να με κοροϊδεύουν.
Δείτε π.χ. τον πίνακα που παραθέτω (τον βρήκα στο stupidity.gr). Ξεκινήστε από οποιαδήποτε σειρά της πρώτης στήλης, διαβάστε στη συνέχεια οποιαδήποτε σειρά της …δεύτερης, μετά της τρίτης κλπ.
Τρομερό; Μιλάτε πλέον σαν επαγγελματίας φιλόσοφος ή πολιτικός…
Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Μήπως καταφέρατε να μιμηθείτε τόσο αποτελεσματικά την ατμόσφαιρα των σχετικών λόγων, γιατί και εκείνοι πηγάζουν από κάτι ανάλογο;
Διαβάζω εδώ και χρόνια διάφορους επαγγελματίες φιλοσόφους και τρομάζω με την ασταμάτητη παράθεση νόμων, τυπολογιών και περίπλοκων όρων, που καταλήγουν σε ένα δυσεπίλυτο κουβάρι μάλλον αδύνατο να διελευκανθεί αν είναι ή όχι σωστό. Είναι μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις αδύνατο να εντοπίσεις το πιο απλό και βασικό λάθος για να μπορέσεις να αξιολογήσεις τις αντιλήψεις του ομιλητή: Αν φάσκει και αντιφάσκει ή αν είναι συνεπής στην εξέλιξη του λόγου του!
Σίγουρα υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις που ο ομιλητής ή ο συγγραφέας δεν κάνει κακοπροαίρετη εφαρμογή κάποιου παρόμοιου πίνακα, αλλά προσπαθεί απλά να είναι «επιστημονικός». Νομίζω όμως ότι ακόμη και σ’ αυτή την περίπτωση είναι φανερό πως υπάρχει μια βασική παρεξήγηση: Η προσπάθεια να «μαθηματικοποιηθεί» η φιλοσοφία, και να δημιουργηθούν περίπλοκα λεκτικά «θεωρήματα».
Νομίζω ότι αυτή η στάση είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη να οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα. Στα μαθηματικά είναι εύκολο να γίνει έλεγχος της ορθότητας των συλλογισμών, γιατί εκεί έχουμε ξεκάθαρα και διακριτά«πεδία αναφοράς», λογικά πλαίσια, αρχικά αξιώματα, αλλά και τρόπους ελέγχου της ορθότητας των μαθηματικών συλλογισμών μας.
Όμως σε κείμενα ή συζητήσεις φιλοσοφίας, πεδίο αναφοράς είναι νομίζω αδύνατο να ορίσουμε (η φιλοσοφία είναι υποχρεωμένη εκ των πραγμάτων να πάρει ΟΛΑ τα δεδομένα υπόψη της), ενώ ο σωστός ορισμός των αρχικών αξιωμάτων που υποτίθεται ότι κάνουμε από κοινού, αυτοί που συζητάμε, οι αναγνώστες και οι συγγραφείς, είναι εξαιρετικά σπάνιος.
Καταλήγουμε λοιπόν σε βαθιές «φιλοσοφικές» αυθαιρεσίες, με ένα …άρωμα απλώς μαθηματικής και ακαδημαϊκής δομής…
Ας εγκαταλείψουμε λοιπόν τον ξύλινο λόγο όλοι εκείνοι που τον χρησιμοποιούμε.
Δεν μας χρειάζεται.
Πέρασε η εποχή που χρειαζόταν σε κάποιους για να «επιδείξουν» την «επιστημονική τους κατάρτιση».
Πλέον, πραγματικά «επικοινωνιακός» και πραγματικός επιστήμονας είναι εκείνος που μπορεί να μιλήσει με γλώσσα απλή, βατή, κατανοητή, αλλά και στιβαρή από πλευράς επιχειρημάτων, γνώσεων και συλλογισμών…